Dag van vertrek
Een heerlijke nachtrust gaat vooraf aan ons vertrek op dinsdag 26 juli 2007. Om half negen komt Tjeerd met de auto voorrijden en het is 'heerlijk' Hollands weer. Dus tijd om op vakantie te gaan. De autorit naar Frankfurt gaat lekker vlot. Het is niet echt druk op de weg, zodat we lekker kunnen doorrijden. In de parkeergarage bij het vliegveld rijden we diverse rondjes voordat we een lege plek hebben gevonden. Een beetje wazig geheel ... je rijdt een vrije parkeergarage binnen maar vindt geen enkele vrije plek. Maar uiteindelijk dan toch. Daarna staan we al gauw in de vertrekhal waar we onze fietsen in fietsdozen stoppen en gaan inchecken. Dit inchecken gaat verbazend snel, zelfs de fietsdozen gaan precies door de X-ray machine ... als dit maar goed blijft gaan! We zoeken een ‘Starbucks’ (dezelfde als vorig jaar) voor een lekker bakkie koffie en een citroencake. En dan is het boardingtime. We vliegen met South African Airways en hebben de beschikking over een eigen schermpje voor muziek, films en spelletjes. Toch houd ik me voornamelijk bezig met het lezen in “Kringe in ’n bos”, een Afrikaans boek waarin een man door een olifant regelmatig de boom wordt ingejaagd. Tjeerd vermaakt zich met een film. En uiteindelijk proberen we een beetje te slapen in de vliegtuigstoel. Lekker slaap!

Problemen in Kaapstad
We vliegen via Kaapstad en als we de hal binnenkomen en Tjeerd het toilet opzoekt, zie ik al gauw dat er een fietsdoos op een bagageband ligt. Voor de zekerheid toch maar even kijken dan. Al gauw assisteert iemand ons met de fietsen, maar nu komt ook onze andere bagage op de band - niet zoals het hoort dus. We moeten weer opnieuw onze bagage inchecken en dit gaat niet zomaar. De fietsen kunnen niet mee ... het vliegtuig is hier te klein voor. Op de vraag van ons hoe we dit moeten oplossen, komt er al snel een supervisor bij. Een oplossing wordt gevonden door de dozen te verwijderen. We laten de fietsen en de slaapzakken en stuurtassen 'wrappen'. Tjeerd helpt trouwens druk mee. En dan proberen we het weer. De overbagage (slaapzakken en stuurtassen) gaat ons al geld kosten en de fietsdozen zijn ook nog eens 10 kilo. Fietsdozen dan maar laten staan ... Al weer wordt de supervisor benaderd en uiteindelijk mag alles, behalve de fietsdozen voor niks extra mee. Dan kunnen we gelijk doorlopen voor het boarden. Dachten we een rustige overstap te hebben … Tydens de vlug na Namibië geniet ek al van die pragtige landskap.

Weersien in Windhoek
Een kleine twee uur later lopen we in de stralende zon - maar nog wel fris - over het vliegveld. Het weerzien met Monique is fijn. Gelijk stelt ze de vraag 'Waar zijn de dozen?' Dit hele verhaal doen we haar uit de doeken als we in de bus naar Windhoek rijden. We doen nog even onderweg 'n bakkie koffie bij The Airport Logde, waar we verhalen horen over de Afrikaanse mentaliteit van één van de medewerkers en over sneeuw in Johannesburg... In Windhoek bezoeken we een fietsenzaak en tijdens de lunch praten we elkaar een beetje bij. Die aand bring herinneringe aan die vakansie in Suid-Afrika en Monique het deur ons verras met presentjies.

Aankomst van de groep
Voor Tjeerd en mij al een rustdag, terwijl de groep deze ochtend aankomt. Wij zitten nog aan het ontbijt als Monique al met hen aankomt. We verkennen na het ontbijt eerst de groep - voornamelijk 50+ - op een terras in Zoo Park en daarna de stad. Tjeerd en ik gaan op stap met Peter - de benjamin en nog aan de goede kant van de 40. We bekijken Die Christuskirche - gebouwd tussen 1907 en 1909 (Jugendstil), Die Alte Feste - Windhoek's oudste gebouw (van 1890) - en the National Art Gallery of Namibia. Genoeg cultuur ... Daarom ook nog maar even geshopt voor een zonnebril en een trainingsbroek of warme trui. Die avond eten we bij Joe's Biergarten. De temperatuur wordt nauwlettend in de gaten gehouden door Brigits 'Kruidvat' en bereikt tot ieders verbazing 21,9 graden Celsius. Ek is nie koud nie.

Een vreemd gevoel
Vandaag is het precies twee jaar geleden dat mijn vader is overleden. Een vreemd gevoel geeft dat ... om op zo'n dag niet thuis te zijn maar de eerste kilometers in Namibië weg te trappen. Het fietsen is even wennen, maar als ik eenmaal ben warmgetrapt - en warm is het zeker met zo'n 27 graden Celsius volgens de teller van Peter - gaat het beter. Door het fietsen kan ik lekker mijn gedachten laten gaan en sta stil bij deze bijzondere dag als ik een roofvogel - waarschijnlijk een gier - in de lucht boven me zie rond cirkelen. Tjeerd en ik pauzeren even in de schaduw bij een boom, als we de andere groepsleden bij de volgende boom ontwaren. We wachten even op Monique, die iets verlaat is ... maar het helemaal goed maakt met de uitgebreide koffiestop met versnaperingen en drinken, zoals we dat van haar gewend zijn. Het laatste stuk van de fietstocht brengt ons bij het Oanob meer, waar we in het begin van de avond - we hebben de tent nog niet eens opgezet - een heldere maan in de lucht zien staan. Net niet volle maan ... We vinden een mooi afdakje voor onze tent en zetten 'm op in het half donker. Ek is die aand in gedagten erêns anders en skryf 'n stukkie in my dagboek…

Wind van voor
De fietstocht van vandaag is voor velen van ons een beproeving door de harde wind. De hoofdpijn die bij mij gistermiddag is begonnen sukkelt de hele dag een beetje voort - met grondpad fietsen is dat ook niet echt lekker. Vanwege de harde wind en de weinige tijd die daardoor ongemerkt overblijft, zat er voor meer dan de helft van de groep niets anders op dan bij Monique in de bus te stappen. Twee gaan nog weer fietsen, maar de rest wacht op de fanatieke doorbijters. We komen bij Namibgrens tegen de avondschemering. Ik ben de maan even kwijt, maar deze zit nog achter de bergen - waartegen de douches en toiletten zijn gebouwd. Douchen onder een heldere sterrenhemel is 'n hele bijzondere ervaring ... 's Avonds treden Peter en ik aan voor de corveedienst, maar krijgen bij de voorbereiding maar mondjesmaat iets te doen. Die baie skottelgoed is egter alleen vir ons ... en ons het baie plesier daarmee.

Spreetshoogtepas
Ons byt dese môre in die sand by die ontbyt eet. Want het is 'n ware zandstorm deze morgen. Zo erg dat we bij de Spreetshoogtepas zowat van onze fiets geblazen worden. Als je de fiets niet goed vasthoudt, dan ben je 'm kwijt. Maar het is een prachtige rit over deze pas (vorige jaar de Remshoogtepas) met adembenemende - niet alleen door de wind - uitzichten. De wind is ons na de pas gunstig gezind als Tjeerd, Peter en ik onze weg vervolgen in het bijzijn van Gijsbert - of moet ik zeggen Gijs en Bert - Yvonne en Brigit. We fietsen lekker door, totdat de voorband van Gijs en Bert er ineens afloopt. De redding - in de vorm van Monique - en de koffiestop bij 'Probeer' zijn dichtbij. Na een uitgebreide lunchstop vervolgen wij onze weg naar Solitaire. De laatste tien kilometer word ik door Tjeerd nog een beetje uit de wind gehouden. In Solitaire - hoe alleen kun je zijn, als je - zoals Monique - je halve dorp daar aantreft - komen we bij van de belevenissen bij het zwembad. Iemand probeert zijn lek te vinden, een ander laat iemand anders naar het gaatje zoeken, de derde test de knalhardheid van een fietsband en ook wordt nog de lakbestendigheid van een auto tegen fietsen uitgetest. Ek is jammer dat 'n pragtige sonsondergang iemand se neus verby gaat …

Dag vol pech
Vandag kan ons nie laatlê nie ... Want om vijf uur gaat al de wekker om vroeg te vertrekken naar Sossusvlei. Na een bakkie koffie met beskuit settel ik me naast Monique voorin de bus. Onderweg zijn de uitzichten al adembenemend mooi en maak ik wat plaatjes van de maan. Bij de ingang van Sossusvlei (ja, het hek is nu open ...) wordt al snel duidelijk hoe hard het eigenlijk waait.  Michiel demonstreert dit even door twee handen vol zand de lucht in te gooien ... Het mooie effect (een symfonie van kleur, licht en schaduw) van de rode zandduinen - dis is eg die hart van die Namib - is echter een beetje weg door de hele harde wind, waardoor we in een ware zandstorm zitten. Toch gaat de groep voor een excursie met een 4-wheeldrive naar 'Dodenvlei', terwijl ik Monique assisteer bij een lekke band van de bus. Hoewel - assisteer - ik doe bijna niks en ze is volgens mij nog sneller klaar dan ik met een fietsbandverwisseling. De lekke band gaat met een Afrikaanse automobilist mee, zodat deze alvast gerepareerd kan worden bij de garage. Maar daar aangekomen duurt het nog wel even ... We wachten geduldig en kunnen de terugweg naar Solitaire even later vervolgen. Daar lunchen we even en dan volgt de transfer naar Vogelfederberg. Een mooie rit door de desolate en verlaten Namib-woestijn. We kijken gefascineerd naar de zonsondergang, als Monique merkt dat de trailer ineens raar doet ... Bijna een noodstop en tot onze verbazing is een wiel van de trailer gelopen. Daar sta je dan, in het midden van niks en het schemert ook al ... Al snel komt Monique met een oplossing. De groep lift grotendeels mee met een bus die tien minuten later langs kwam (toeval bestaat dus niet) en er blijven een paar achter om de bagage van de trailer in de bus te stoppen. En dan stapvoets rijden naar Vogelfederberg, slechts een berg in de Namibwoestijn. Dit lukt allemaal en nog vrij snel ook. We zetten alleen de tenten in het donker op en zijn daarna getuige van een prachtige maansopkomst . Terwijl sommigen adembenemend blijven kijken naar dit natuurverschijnsel, vervolgen anderen gewoon hun eigen activiteiten ... ongelooflik, tis sien ons tog nie tuis nie! En als je dan denkt alles gehad te hebben - ik zit even lekker te lezen in de tent als de maaltijd in voorbereiding is - steekt de wind de kop weer op. We 'verzwaren' de tent een beetje door de bagage aan de zijkanten te zetten. Dit moet wel goed gaan, denken we. Na het eet, drink ons - Monique, Tjeerd en ek - nog 'n sterk slaapdoppie om die ellende van vandag te evalueer en te vergeet …

Naar de kust
Onze verzwaring van de tent heeft aardig geholpen, maar toch worden we met het tentdoek tegen onze neus wakker. Andere tenten zijn echter plat gewaaid - midden in de nacht - maar Tjeerd en ik slapen door alles heen. Terwijl wij aan onze fietstocht beginnen, rijdt Monique nog even terug om te kijken of ze het verloren wiel kan vinden ... Wij hebben moeite om op de fiets te blijven zitten, vanwege de harde zijwind. Vlak voordat we in Walvisbaai arriveren, fietsen we tegen een muur van kou op. Van het ene moment - snikheet met een temperatuur van tegen de veertig - op het andere moment wordt het ineens 23 graden. Even later passeert Monique ons. Zij heeft het wiel teruggevonden op 500 meter van de plek waar we gisteren stilstonden en gaat nu zo snel mogelijk iets regelen bij een garage. Wij daarentegen gaan uitgebreid pauzeren in Walvisbaai. Als eerst Jochem uit de brand is geholpen, door een helpende hand van Tjeerd bij een lekke band, bewonderen we daarna de flamingo's bij de kust en belanden op advies van anderen uit de groep op een terrasje en lunchen met een broodje zalm. Daarna vervolgen wij onze weg naar Swakopmund. Wat eerst nog flarden mist zijn, wordt al gauw dichte mist. Temperatuur zakt ook aardig en is nog maar 14 graden aan het eind. Echt lekker is het niet meer, maar Tjeerd stampt lekker door zodat we vrij gemakkelijk Swakopmund bereiken. By aankoms maak Monique 'n bekommerde indruk aangesien sy nog niks kan regel het vir die teëspoed. ’s Avonds bij het eten hebben de corveepartners elkaar al gevonden en hoor ik van Aad over z’n fietservaring.

Een rustdag in Swakopmund
Eerst maar eens was weggebracht naar de wasserette. Daar hoeven we ons dus niet mee bezig te houden. Dan lopen we het stadje in en al snel belanden we in een boekwinkel. Al snel valt mijn oog op een boek van André Brink met de mooie titel “Met ’n glimlag”. Jy kan begryp dat ek die boekjie nie kan laat lê nie ... We doen 'n bakkie koffie met taart en bekijken wat souvenirwinkels, markante gebouwen van de stad en lopen via de kust naar het Nationaal Marine Aquarium wat we ook nog gaan bekijken. Dan nog weer de stad in waar ik een onsuccesvolle poging tot het bijwerken van de weblog heb (zonder inlognaam en wachtwoord kom je niet ver ...). Tjeerd en Peter voorkomen dat ik na de 2e (waar ik ’n Afrikaans ‘verklarende woordeboek’ koop) nog een 3e boekwinkel inloop. Monique heeft een vervangende trailer in de vorm van een veewagen kunnen regelen. 's Avonds gaan we uit eten bij The Tug, waar je heerlijke vis kunt eten.

Veewa vol santepetiek
Dis ewe wen maar die hele santepetiek (santekraam) van tente tot die yskas stamp ons in die veewa ... Peter, Tjeerd en ik vertrekken als laatsten met een zonnetje van de camping maar staan als we net Swakopmund hebben verlaten al weer stil vanwege een lekke band van Tjeerd. Een echte leegloper die snel en vakkundig wordt verwisseld. We fietsen langs de kust naar Hentiesbaai. Omdat de kustlijn niet strak langs de weg loopt, verlaten we de weg even om de zee te bewonderen. Daar zien we Gijsbert ook. Hij doet de fietstocht dus ook op z'n gemak. Een tijdje later pauzeren we samen met hem ook langs de kant van de weg, want ook vandaag moeten we het zonder échte koffiestop doen. Monique is nog druk met het overladen van de laatste bagage vanuit de trailer in de veewagen. Bij onze lunch zien we de lucht al betrekken. Na die tijd fietsen we in flarden mist - zo nu en dan weer zon - maar de temperatuur blijft redelijk. Als we in Hentiesbaai aankomen, is het snel de tent opzetten en dan vertrekken we met de bus naar Cape Cross. Vanwege de mist is het minder mooi om dit spektakel van zeehonden te aanschouwen. Gelukkig is daardoor de stank ook minder erg. Ons raak amper van die regte pad af als ons na Hentiesbaai terugry. Nadat ons snel gestort het gaat ons uiteet vanweë die mis en kou …

Namibwoestijn
Het is nog erg mistig als we met de fietstocht beginnen. Al snel zijn we Hentiesbaai uit en zoals vorig jaar wil menigeen hier een afslag missen … Ik leid Tjeerd en Peter het goede pad op. De woestijn is een beetje mistroostig door de mist als we beginnen, maar na zo’n 20 km fietsen breekt de zon door. Het is daardoor ook gelijk warmer zodat de trui al snel uit gaat. Het zicht wordt beter en ik geniet van de stilte door naar een muziekje te luisteren. Bij de eerste koffiestop vermaak ik me met het portretjes trekken en draagt Monique nog aan een select gezelschap het ABC, wat ze van de vorige groep (zeven mannen) heeft gekregen, voor. De kilometers naar de tweede koffiestop vallen me al zwaarder … het is alsof ik geen energie meer heb. Het is dan ook al tegen drieën als we bij de 2e stopplaats aankomen. We sporen Tjeerd aan om de laatste kilometers in zijn uppie te fietsen en Peter en ik stappen samen met veel bijen bij Monique in de bus. Het kost ons moeite om de bijen te lossen … Onderweg kan ik weer wat fietsfoto’s met de Brandberg op de achtergrond schieten. De groep is verdeeld in ’n aantal duo’s. Zo fietsen Yvonne en Jochem langzaam maar gestaag en op elkaar mopperend samen. Brigit heeft het gezelschap van Gijs en Bert (eigenlijk ook een trio dus) gevonden. De respect afdwingende ‘ouderen’ Otte en Aad fietsen samen ook stug door. En dan hebben we nog de-altijd-snelle ‘snot voor de ogen fietsende’ kopgroep van Rinus en Michiel. Monique laat ons schrikken door ineens op de rem te trappen en met een ‘oh’ snel uit de bus te rennen. ‘Welk wiel zal er nu afgelopen zijn?’ Tot onze verbazing komt ze met een dode slang aanlopen. ‘Moet je ons daar zo voor laten schrikken?’ Tjeerd heeft de halve groep nog ingehaald blijkt als hij als vijfde in Uis aankomt. Aands geniet ons weer eens van die eiehandig gemaakte kos van Monique…

Brandberg
Met de Brandberg aan de linkerhand verlaten we de lege woestijn. Monique is weer blij omdat de trailer terug is … al is het van korte duur want er is al weer een band lek. De rit valt (letterlijk op de camping) me nog zwaarder (door een blauwe heup en licht verdraaide knie) dan gisteren en al bij de eerste koffiepauze stop ik ermee. Ik ben niet de enige, Otte stapt ook (tijdelijk) in en Gijsbert houdt vandaag helemaal een rustdag. Onderweg pikken we Jochem en Yvonne nog van de weg … Het is dan ook snikheet op het zinderende grondpad. Bij de tweede pauzeplaats duurt het lang voordat Tjeerd en Peter hun hoofd laten zien. De bikkels stappen weer op voor de laatste 50 kilometer, terwijl Peter het vanaf dat punt ook voor gezien houdt. We bereiken gemakkelijk de camping, alwaar ik constateer waarom het vandaag en gisteren zo belabberd ging.

Zondag, rustdag Khorixas of excursie …
Vanwege ’n maandelijks terugkerend probleem heb ik gekozen voor een echte rustdag. Terwijl de anderen Petrified Forest en Twijfelfontein bezoeken, geniet ik van de zon met mijn Afrikaanse boek. Ik spreek nog Nederlanders die in Suid-Afrika wonen en in Namibië rondreizen met een camper. Ik maak me ’n beetje zorgen als de anderen toch wel erg lang op zich laten wachten, maar hoor bij aankomst van hen dat ze de helpende hand hebben geboden aan anderen.

Vingerklip
Met al weer een stevige oostenwind vertrekken we vanuit Khorixas. De eerste 13 kilometer over asfalt vallen door de wind niet mee. Ik ben dan ook blij dat we af kunnen slaan naar Vingerklip, weliswaar grondpad maar veel fijner om te fietsen doordat we dan zijwind hebben. Daar vinden we ook de eerste pechvogel luisterend naar de naam Gijsbert met een lekke band in het gezelschap van Brigit. Brigit vergezelt later Tjeerd en mij (Peter verkiest vandaag de bus) op weg naar Vingerklip, terwijl Gijsbert de wind verkiest en Jochem volgt op het asfalt. We fietsen dwars tussen de heuvels door terwijl we links en rechts fraaie rotsformaties bewonderen. Vingerklip staat in een vallei wat veel weg heeft van de zandstenen bergen in Arizona. Prachtige uitzichten dus, wat het fietsen minder zwaar maakt. Tot de lunchpauze (pas bij 60 km, omdat de bus de asfaltweg moet rijden) is er dan ook geen vuiltje aan de lucht. Maar zodra ik ga zitten, komt de buikkramp opzetten. Om problemen te voorkomen lift ik de rest maar mee naar Bambatsi, alwaar we hartelijk welkom worden geheten met een kopje thee/koffie met zelfgemaakte cake. Ons geniet op die mees idilliese plek van die beeste om ons heen onder ‘n pragtige sterrehemel …

Asfalt naar Outjo
Ons verlaat die mees idilliese plek over ’n baie slegte grondpad. Het is dus goed opletten de eerste vijf kilometer van de fietstocht. Daarna komen we op asfalt en komt de wind weer van voor. Gelukkig fietst Tjeerd voor Peter en mij, zodat we in een treintje aardig kunnen doorfietsen. Bij de lunchpauze treuzelen we extra lang om … we worden nog net niet weggestuurd door Monique. Het asfalt fietsen is ’n beetje saai, maar wordt door het gekletst met Peter wat gezelliger. Tjeerd wacht zo nu en dan op ons, nadat hij de vlakvarks (wrattenzwijnen) heeft weggejaagd, zodat we telkens weer bijkomen. In Outjo pauzeren wij nog uitgebreid bij de bakkerij voor ‘beroemde’ taart. Ek geniet die aand van ’n heerlik bad op die kampplek. Tjeerd is nog zo lief mijn MP3 speler even te brengen, zodat ik heerlijk met muziek kan weken en ontspannen.

Wildkyk in Etosha
Bij het ontbijt stuur ik mijn broer een smsje om hem te feliciteren met z'n verjaardag. We doen dan eerst een busrit van zo’n 100 kilometer over asfalt. Dit gaat lekker vlot. Ik zit naast Monique en speel een beetje voor disjockey, al mag ik de muziek niet echt zelf bepalen … In Etosha is het weer genieten van al het wild. We zien teveel om op te noemen. Van de big 5 (onder kenners bekend als olifant, buffel, luipaard, neushoorn en leeuw) zien we alvast de olifant. En wel meer dan één. Bij de waterpoel, waar we ook van een kopje koffie en taart genieten, zien we ontelbaar veel wild … Het is dan ook zaak om de camera eens te laten voor wat hij is en gewoon te kijken … ook een wijze raad van Monique. We overbruggen zo’n 75 kilometer in het park, wat nog bijna mis gaat. Want nu slaat een wiel van de trailer op de rem. ‘Ook erg leuk, zo midden in een wildpark!’ Gelukkig is het wild niet erg hongerig, zodat een en ander veilig hersteld kan worden door een techneut in ons midden. De volgende dag kunnen we dan ook onbezorgd rondrijden in het park … We zien nog een neushoorn met jong, nog meer olifanten, zelfs een luipaard en later nog leeuwen smikkelen aan een giraf … the big 5 is bijna een feit. En we zien nog heel veel meer wild, zoals zebra’s, giraffen, springbokken, gemsbokken, gnoe’s, etc.etc. Hoewel het allemaal erg mooi is, wordt het mij een beetje te veel vandaag doordat ik last heb van mijn nek ... Een lieve massage door Peter geeft te weinig soelaas, want ik kan nauwelijks mijn hoofd rechtop houden. Gelukkig zit ik achterin de bus en kan ik mijn hoofd op Monique's kussen laten rusten. Ek kruip daarom al teen half tien my bed in …

Ons trap weer die fiets
Ek het vannag heerlik geslaap en dink selfs dat die nekpyn verdwyn het … Vandaag verlaten we Etosha en overbruggen nog zo’n 100 km met de bus naar Lake Otjikoto. Onderweg mag ik eens de muziek bepalen en we luisteren dan naar James Morrison. We worden geacht bij het meer op de fiets te springen volgens de dagbeschrijving, maar we doen het rustig aan. Eerst bekijken we het meer dat gevormd is in een krater van 55 meter diep. We zijn echter snel uitgekeken en laden de fietsen van de trailer. Doen weer wat sleutel- (pedalen er weer op en stuur weer recht), spuit- (de ketting wordt wel erg droog op de bus) en poetswerk. Dis laaste het egter nie die moeite werd nie … met die grondpade. ‘Vol goede moed’ stappen we op de fiets om direct al te constateren dat we weer wind van voor hebben. Het wordt dus een heel geploeter. Gelukkig heb ik Peter en Tjeerd weer als voorgangers, zodat we toch een beetje tempo houden. In Tsumeb – slechts 20 km verder – houden we al een koffiepauze bij de verkeerde bakker met nog-meer-verkeerde cappuccino en slechte cake. Dan toch maar doorfietsen … tot mijn spijt want mijn nek speelt weer aardig op. Als op 37,5 km Monique voorbij komt, houd ik het dan maar voor gezien. Bij de koffiestop – op ongeveer 50 km van de route – stappen meer mensen in. Anderen die zich niet willen laten kennen ploeteren stug door. De laatsten – ik noem geen namen – komen zelfs in het donker binnen op de camping net voor Grootfontein. Almal bemoei met Jochem, waar hy se tent neersit. Ons eet vanaand kameelperd, kudu, gemsbok, springbok en sebra met slaai en fyn aartappels. Na 'n korte wedywer sorg die banketbakker vir lekkere opgeklopte room by die nagereg …

Naar Kamrav Farm
We verlaten Maori, een voormalige militaire post van de Duitsers uit de 19e eeuw, nadat we eerst even in het winkeltje hebben geshoped voor het goede doel. Tjeerd koopt een handgemaakt mes en later horen we dat Yvonne 'n armband heeft gekocht maar al is kwijtgeraakt ook. Gelukkig is het goede doel er wel mee gesteund. Het is weer lekker weer en we hebben eindelijk eens geluk met de wind ... Het eerste gedeelte fietsen we over een grondpad langs de heuvels en landerijen. We bekijken vlakbij Grootfontein 's werelds grootste landmeteoriet, die meer dan 50 ton weegt en zo'n 80.000 jaar geleden uit de lucht viel. Ik krijg van Otte de geschiedenis van de meteoriet even te lezen ... in 't Afrikaans, terwijl ik op Tjeerd en Peter wacht. Daarna is het niet ver meer naar de koffiestop. In de zon is het eigenlijk te heet en in de schaduw is het fris. Ik ben dan weer eens met mijn fotocamera in de weer ... dis nie maklik om snaakse portretjies te maak nie. Monique word verras met 'n yskasmagneet en sakkie sand (ek weet nog altyd nie van wie sy dit gekry het). Niet ver na de pauze begint voor mij een nieuwe route. En die is mooi, want we blijven op grondpad fietsen met prachtige uitzichten. Het gaat lekker voor de wind, we moeten zonodig een plaatselijke fietser met een passagier achterop voorbijfietsen ... en we verschijnen al tegen drie uur op de camping. Een prachtige plek waar we nog heerlijk van de zon kunnen genieten. Yvonne waagt een duik in het zwembad - brrr - mij veel te koud, want vannacht heeft het nog gevroren. 's Avonds eten wij echte Suid-Afrikaanse Bobotie (Monique verrast mij ook met nieuwe zakjes mix) en hebben Peter en ik corvee. We vinden het niet erg, want waar wij afwassen is het lekker warm. Die temperatuur sak in 'n vinnig tempo en ons kruip sowat in die kampvuur, naby wat Gijsbert ’n voordrag hou.

Waterbergplateau
Ons het vannag nie koud gewees in ons nuwe slaapsak nie ... Toch is het rond het vriespunt geweest en dat was wel te merken bij 'n sanitair ogenblik midden in de nacht. Peter en ik hebben vanochtend nog corvee en hoewel we ons best doen krijgen we toch weer commentaar. Als we op het punt staan te vertrekken komt Tjeerd tot de ontdekking dat z'n voorband leeg staat. Bij nadere inspectie lijkt zijn buitenband bijna in sy (malle) moer ... Ons (Peter en ek) kan nie anders nie dan wag ons malle moer af (= baie lank wag) totdat Tjeerd die band provisories gemaak het. Gijs en Bert komen op dat moment ook al weer aan fietsen ... Hij assisteert Brigit met een lekke band, die geen goede reserveband meer heeft (we zijn de tel al kwijt van al de lekke banden die men met de fiets heeft). Dan kunnen we eindelijk beginnen aan de prachtige rit naar Waterbergplateau. Deze is ook voor mij nieuw, omdat we vorige jaar aan de andere kant van de berg fietsten. Maar deze kant is zoveel mooier. Tjeerd maakt het oponthoud weer helemaal goed, doordat hij alle veehekken opent en weer sluit. Als hekkensluiter (niks vergeten?) wordt hij zelfs beloond met zelfgebakken koekjes, maar laat ik hier maar niet te jaloers op reageren ...  Ik ben weer in het goede gezelschap van de mannen en hoef deze keer niet uit de wind gehouden te worden. Het begin gaat een beetje op en neer en is lastig omdat we dan nog niet warm gefietst zijn. De wind - lekker in de rug - is het enige wat een beetje verkoeling geeft op deze warme dag. De temperatuur loopt al gauw op tot 36 graden. Als we echter even in de schaduw rusten, koelt het snel af naar een graad of 26. Vlak voor de pauze komt er ‘n stukkie baie sleg grondpad en ik ben dan ook blij dat ik mijn zitvlak even naar een campingstoeltje kan verplaatsen. Daar treffen we Monique sleutelend bij een fiets aan. Jochem heeft de trapper losgetrapt. Hoe krijgt hij het voor elkaar ... We pauzeren weer uitgebreid en als we weer op de fiets stappen is Monique hout aan het sprokkelen. Sy kan ook nie niksdoen nie ...  Uiteindelijk passeren we de 'beruchte' camping (zie verslag vorig jaar) en ik weet dat we dan nog 8 kilometer te gaan hebben. Gelukkig want de billen stellen mijn zadel niet meer zo op prijs. Tjeerd vindt het aantal kilometers met 96 nog niet genoeg, want hij fietst de camping al bijna voorbij. Op de camping is het lekker uitrusten en nagenieten van een mooie tocht.

De kunst van het nietsdoen
Terwijl er van alles gedaan kan worden in het prachtige gebied rond Waterberg kies ik voor een dagje nietsdoen. Dat wil zeggen dat ik 'n slag sla in mijn boek 'De kunst van het nietsdoen'. Ik lees iets heel treffends: Aan de hand van een mop laat de schrijver zien hoe mensen zich met het beleven van het heden bezighouden. "Er rijdt een bus met toeristen door een schitterende landstreek (zie Wildkyk in Etosha). Alle toeristen houden camera's voor hun ogen en fotograferen dat het een lieve lust is. Slechts één van hen zit rustig door het raam naar buiten te kijken. 'Waarom maakt u geen foto's?' wordt hem gevraagd, waarop hij antwoordt: 'Ik kijk er meteen hier naar.' Kijk, de meeste mensen leven net als die toeristen. Onze gedachten staan, net als het fotograferen van de toeristen in deze mop, het echte beleven van de realiteit in de weg. We zijn onophoudelijk in ons hoofd onderweg, met onze gedachten zijn we bij gebeurtenissen uit het verleden of die in de toekomst zullen plaatsvinden, voorpret of angst dicteren onze blik op mogelijke gebeurtenissen of we kijken hoopvol uit naar de dingen die komen gaan. Maar het ogenblik waarin we nu leven, nemen we niet waar. Daarvoor zijn we geestelijk te veel met alle mogelijke onzin in de weer; zozeer dat we ons ook niet nog eens met de werkelijkheid bezig kunnen houden." Ik probeer daarna me met het heden bezig te houden. Ik lees nog het artikel in “Mind” (door Otte meegebracht) over het Enneagram, waar ik gisteravond al even een testje uit deed. Bij mijn enneagramtype (voor de kenners 'vier') krijg ik de treffende boekentip “Uit je hoofd, in het leven!” Ik help (na veel aandringen) Monique nog met haar boekhouding en verplaats samen met Monique en Aad (terwijl de anderen een gamedrive maken en nummer vijf van de big 5 zien) de tent van Brigit omdat de buren de tent amper in haar tent hebben opgezet. We gaan gezamenlijk uit eten ... Ons loop in die donker (die maan is slegs 'n maer liggend streepjie) na die kampplek terug en ons neem nog 'n slaapdoppie ... Monique en ek neem mekaar in vertroue oor ons geheime!

Transfer én fietsen of alleen maar fietsen …
De fanatiekelingen onder ons - Michiel en Rinus - doen vandaag extra kilometers, maar de rest doet de eerste 80 km naar Otjiwarongo met de bus. Onderweg zien we de 'snelle Jelles' lekker doortrappen, want het gaat grotendeels voor de wind. Als wij de fietsen in Otjiwarongo weer fietsklaar maken, komen ze zelfs al aanfietsen ... en dat noemen ze geen wedstrijd! Er wordt heel wat afgesleuteld op het parkeerterrein van de plaatselijke supermarkt, want het stuur van Yvonne wil niet meer vast. Monique en Tjeerd herstellen de boel vakkundig. Dan volgt 'n korte briefing door Monique van de 100 km lange fietstocht. Tjeerd vertrekt voortvarend - lees: hij fietst rechtdoor waar we af moeten slaan - maar wordt snel terechtgewezen door Peter. Bij het verlaten van de stad zien we een hardwarestore en sneupen naar een cadeautje voor Monique ... een staalborsteltje én ? Bij de volgende afslag gaat het bijna al weer fout ... gelukkig hebben we Peter die de route wel leest. Tjeerd is wel voorzien van een route maar leest pas ná de afslagen. En ik ... zie het allemaal wel zonder beschrijving, maar nu zijn we eerder (dan vorig jaar) op de fiets gestapt zodat ook ik de afslag - te laat - zie. Maar het trio vult elkaar lekker aan. We hebben - min of meer - voor de wind, zodat we de gang er lekker in hebben. We zien onderweg diverse keren vlakvarks en zelfs een keer twee dik-diks - de kleinste antilope van de wereld. Bij de koffiepauze is het gemiddelde nog boven de 27 km. Monique verrassen we met het borsteltje en 'kledinghaakjes'. Die laaste is nie volop beskikbaar in badkamers op kampplekke nie. Als we weer opstappen - voor het laatste stukje asfalt deze vakantie - heeft Peter een lekke band. Met zijn ervaring - het is tenslotte al zijn vijfde lekke band - heeft hij de band al snel gewisseld. We kunnen dus weer doorstampen naar Kalkveld. Daar aangekomen treffen we Jochem en Yvonne. De eerste heeft ook al weer 'n lekke band gehad. Omdat het fietspompje problemen geeft, assisteren we nog met het oppompen. Nog een banaan en we vervolgen onze weg over grondpad. Ik heb het dan eigenlijk al 'n beetje gehad, maar doordat de avondschemering al snel intreedt, wordt de omgeving erg mooi ... het fietsen is dan minder belangrijk - ik kom over het dipje - en ik geniet alleen nog maar van de omgeving. Zelfs Peter weet ik daardoor nog een beetje te motiveren. Peter is nog helder genoeg om te weten dat we geen afslag meer moeten nemen ... We zien een prachtige zonsondergang en onze schaduwen - die meefietsen - worden steeds langer. Het is dan ook niet erg dat we pas om half zes op de camping aankomen. Ons soek lank na 'n geskikte plek vir die tent en ons stort baie-baie lekker met kerslig en die banketbakker sorg weer eens vir lekkere opgeklopte room by die nagereg …

De 24e lekke band
Als Tjeerd en ik de tent opruimen kruipt er een pad onder vandaan. Het blijkt dat ik vannacht op het beestje heb geslapen en het heeft het nog overleefd ook. Na het ontbijt komt Reinhold om de anderen een 'excursie' naar de dinosaurus voetafdrukken te geven. Ek bly op die kampplek: Monique en ek gesels oor relasies, mense en sy eienaardighede ... Sy kan ook sy frustrasie 'n bietjie kwyt. Reinhold heeft een luisterend oor gevonden bij zijn publiek en gaat helemaal enthousiast op in zijn verhaal over de dinosaurussen. Maar dan gaan we toch nog fietsen ... Onze drie-eenheid vertrekt weer als laatste voor de laatste fietstocht naar Omaruru. Een korte(re) rit van nog geen 60 km die me minder zwaar valt dan vorig jaar. Het gezelschap trekt me op in het tempo en het grondpad is lang zo mul niet. Al gauw na onze eigen pauze komen we bij de echte koffiestop in een rivierbedding. Daar ben ik weer eens bezig met portretjes trekken. En het laatste stukje fietsen met 'sonskyn' voelt altijd een beetje vreemd ... nu fiets ik nog lekker maar straks is het al weer voorbij ... niet aan denken - genieten van het moment. Op dat moment zien we de anderen met de laatste lekke band - wat een timing, net 1 kilometer voordat we er zijn. Het is welgeteld de 24e lekke band van de fietsers (gelukkig is het voor Monique bij twee gebleven). Vier van de elf hebben geen lekke band gehad. Dus reken maar uit wat het gemiddelde is. Peter verliest daarna - voor de zoveelste keer - weer zijn fietstas, zodat we als echte 'hekkensluiters' in het wildpark arriveren. We worden verwelkomd door een gemsbok en champagne, die weer rijkelijk vloeit. Als we bijkomen van de fietstocht bij het zwembad, zorgt een 'bommetje' in de vorm van Michiel voor waterige opschudding. Als we 's avonds uit eten gaan, trek ik een mooie foto van de liggende maan. Gijsbert - bijna jarig - doet het bedankwoordje voor Monique.

Er is er één – of twee – jarig
Gijsbert - of Gijs en Bert - is jarig en dit vieren we. Bij het ontbijt verrast Monique hem met een cadeautje en later bij de koffie hebben we een heuse verjaardagtaart met wel 55 kaarsjes. Dis nie maklik om die kerse almal aan die brand te kry nie - ons is vier man (drie vroue en een man) sterk. Gelukkig snelt Gijsbert toe om ze uit te blazen. We genieten van het gebak, de koffie en de rust waarmee alles gepaard gaat. Iets te rustig misschien ... Want er volgt een lange rit naar het vliegveld. Tijd om Michiel nog bij de gereserveerde lodge af te zetten was er niet. Dan maar naar het vliegveld, waar we acht van de elf uitzwaaien na - al weer - veel gedoe (is het wel eens anders) met de fietsen. Michiel, Tjeerd en ik rijden met Monique terug naar Airport Lodge, waar Michiel zich terugtrekt omdat hij zich niet lekker voelt. Na een douche lopen wij naar het restaurant, wat heerlijk huiselijk is ingericht. We brengen de avond door met Monique en Wil, wie ik vorig jaar al heb ontmoet en vertelt dat ze de bewuste man (zie Weersien in Windhoek) al heeft ontslagen. Ons gesels baie lekker onder die genot van 'n biertjie, wyntjie, whisky en springbokkies en musiek (o.a. I’ve been through the desert on a horse with no name). Als we naar ons huisje teruglopen ben ik het Zuiderkruis - de Grote Beer van het zuidelijke halfrond zal ik maar zeggen - even kwijt, maar kijk ik voor de laatste keer - al bijna met weemoed - naar de 'liggende' maan.

Die laaste sonskyn van Namibië
We kunnen nog even genieten - na een beetje uitslapen en een relaxed ontbijt - van de Namibische zonneschijn. De lucht is weer strakblauw als we een vliegtuigje horen langskomen met wel erg veel herrie - gelukkig gaat het goed met de motor. Monique haalt voor ons nog even fietsdozen bij de fietsenwinkel in Windhoek en dan vertrekken wij ook naar het vliegveld. Terwijl Tjeerd en ik de fietsen in de dozen 'puzzelen' - de dozen zijn wat kleiner - wordt Monique afgeleid door de telefoon. Wij laten voor de zekerheid alle bagage ook nog 'wrappen' en checken nog net op tijd in. Alweer duurt het lang met de fietsen, maar we betalen slechts een kwart van wat de anderen gisteren betaalden. We hebben dus niets te klagen. Ons neem lank en innig afskeid van Monique - dis moeilik om los te kom …
We vliegen via Johannesburg, waar ik nog wat Afrikaanse muziek (Love Songs) uitzoek ... de dame adviseert me Bok van Blerk. Al snel ben ik verkocht. Tjeerd koopt een shirt en ik nog een armband. En we zien een krant "Beeld" (Jou wêreld, Jou koerant) liggen ... 'Hunter maak fietsry-geskiedenis. Ek vir jou, Suid-Afrika! Die Suid-Afrikaner Robbie Hunter jaag gister eerste oor die wenstreep tydens die 11de skof van die Tour die France.' ... die ik vanzelfsprekend niet kan laten liggen.
De reis naar Frankfurt is erg lang maar goed te doen door alle afleiding. Op het vliegveld hebben we na de douane - die gelukkig niet erg moeilijk gaat doen -moeite om de parkeergarage te vinden. Maar alles lukt – één fiets gaat mét doos zo de auto in - zodat we naar Leeuwarden kunnen rijden. In de auto vermaken we ons met de Afrikaanse muziek en ik denk - door alle Westerse drukte (één van de drukste zaterdagen in Duitsland) om me heen – ‘Stilte is één van de mooiste dingen!’