Kia ora Aotearoa 2025
Kia ora is een groet in het Maori. Letterlijk vertaald betekent het 'Goede gezondheid/wees gezond', maar het wordt ook als welkomst- en afscheidsgroet gebruikt. Het woord is overgenomen in het Nieuw-Zeelands-Engels en wordt door veel Nieuw-Zeelanders gebruikt als groet.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
De oorspronkelijke naam van Nieuw-Zeeland is Aotearoa. Dat is de naam die de Māori, het volk dat de eilanden als eersten bewoonden, eraan hebben gegeven. Als je deze naam vrij vertaalt, betekent het ‘land van de lange witte wolk’.
de tekst uit het fotoboek lees je ook op deze webiste (met slechts een kleine selectie foto's)
2 februari | 4 weken naar de kiwi’s van Nieuw-Zeeland
Witte daken door nachtvorst en zelfs ijs in de sloten. De zon schijnt volop in een strakblauwe lucht en er is geen mist te bekennen, zoals was voorspelt. En ik ben 4 weken vrij om te fietsen in het land van de kiwi’s, Nieuw-Zeeland. Wat een voorrecht en prachtig vooruitzicht …
Reislust 1 keer eerder was ik zo ver weg. In 2003 was ik met een groepsreis van Cycletours in Australië. En het kriebelde altijd wel om nog eens naar Nieuw-Zeeland te gaan. Het was er alleen nog nooit van gekomen om verschillende redenen. En nu gaan Tjeerd en ik samen zo ver weg. Weer met Cycletours, 1 reisleider, 1 bekende kok (daarover later meer), en 13 andere fietsliefhebbers.
Het vliegtuig vertrekt wat later dan 22:00 uur doordat er alweer ijs op de vleugels ligt …
4 februari | Warm welkom
De vliegreis is lang, zelfs erg lang. Ruim 18.000 km en 2 dagen verder komen we in de middag aan in Christchurch. De paspoortcontrole gaat voor de verandering eens sneller door het automatisch scannen van onze paspoorten. Maar dan hebben we nog een declaration en moeten we onze fiets- en wandelschoenen laten zien. Na een extra poetsbeurt van mijn wandelschoenen en een X-ray voor al onze bagage kunnen we verder.
Onze tourguide Wim verwelkomt ons op het vliegveld. En we maken kennis met een aantal andere groepsleden, hier en daar ook al gespot tijdens de vliegreis. We kopen een telefoonkaart en halen geld voor de eerste dagen. De eigenaar van de camping North South Holiday Park haalt ons met een busje van het vliegveld. Een ritje van 10 minuten.
Moe van de reis komen we aan op de camping. Het is hartje zomer en lekker warm. Nog 3 groepsleden treffen we hier en Mirjam, de kok. En het is een beetje de groepsleden aftasten met een lekker bakje koffie en koekjes.
Reisgezelschap Willem en Mariëtte zijn er al 3 weken. Ook Marcel en Marianne zijn al een paar weken en ontmoeten we al op het vliegveld. Op het vliegveld maken we ook kennis met Erik, Stephan, Dennis en Petra (allemaal alleenreizend). Henk (ook alleen) is er al 1 dag eerder en nog 2 dames (vriendinnen) zijn vertraagd en komen pas zaterdag in Nieuw-Zeeland aan. De 2 echtparen hebben naar eigen zeggen nog niet eerder een groepsreis meegemaakt. En Petra lijkt degene met de minste fietservaring.
Reisbegeleiding Onze kok Mirjam ken ik al 22 jaar, van onze reis naar Australië. En zij heeft Tjeerd en mij enthousiast gemaakt over deze reis naar Nieuw Zeeland. Zij heeft de fietsreis zelf ook gefietst en is al voor de vierde keer mee als kok. Onze tourguide Wim is voor het eerst in Nieuw Zeeland en is ook al een ervaren reisbegeleider van Cycletours. Ze houden beide een welkomstpraatje.
Na een eerste kennismaking en het 3 gangendiner – soepje, pasta en yoghurt met rode vruchten - zoeken wij onze cabin op. We hebben 6 bedden, wat een keuze. En we slapen lekker. In de nacht bewonder ik al even de sterrenhemel … op het zuidelijk halfrond altijd weer een mooie gewaarwording.
5 februari | Eerste verkenning in Christchurch
We moeten vroeg uit bed. 7 uur ontbijt en het is nog erg fris buiten. De stoelen en tafel zijn nog vochtig. Het zonnetje komt er al snel door waardoor het lekker opwarmt. Het ontbijt ziet er heerlijk uit, er is ruime keus met verschillende soorten kaas, vleeswaren, choco, pindakaas, jam en natuurlijk kiwi’s …
Kwart voor 8 wandelen we met z’n allen naar de fietsverhuur, 2 km verderop. Niet iedereen is direct tevreden met zijn of haar fiets. Het duurt daardoor wat lang. We zoeken in de werkplaats naar een pedaalsleutel, om onze trappers zelf even los te draaien. Tjeerd koopt nog een extra bidonhouder. Tot onze verbazing zit er maar 1 op de fiets. Verder ben ik tevreden met de fiets. Als we naar de camping terugfietsen vergeet Tjeerd zijn fotocamera … en moet dus nog een keer terug.
Het verdere sleutelen doen we op de camping. Een stuurtas, zadeltasje, pedalen en eigen zadel. En na een bakje koffie is het om half 11 al tijd voor onze testritje in de buurt van de camping. Wim rijdt als navigator voorop voor een prachtig rondje van 13 km. Door Roto Kohatu Reserve en The Groynes.
Na de lunch fietsen Tjeerd en ik naar het centrum van Christchurch. Wandelen door een winkelstraat, waar een tram doorheen komt. En fietsend op zoek naar een kathedraal, een zeer moderne en een fietsenwinkel, waar ik nog fietshandschoentjes koop. Ondanks de ervaring met fietsreizen toch weer iets vergeten … De verkoper is erg vriendelijk bij het afrekenen.
We zijn net iets te laat terug op de camping. Willem en Mariëtte helpen Mirjam al bij het snijden. Tjeerd en ik zijn goed voor het snijden van de meloen en peterselie. Voor een heerlijke zomerse salade met meloen, geitenkaas en verschillende bladsla. Aardappelen, groente en vlees (AGV) voor het hoofdgerecht met de aardappels in verschillende kleuren. Sperziebonen en varkensmedaillons. Een lekkere chocoladepudding is niet aan mij besteed en geef ik aan Tjeerd.
Morgen moeten we weer vroeg op, dus zoeken we 22:10 ons bed al op.
6 februari | Bustransfer naar Tekapo
Vannacht nog weer langer aan een stuk geslapen dan gisteren. Tot ongeveer 3 uur slaap ik al door. Vanaf dan slaap ik wat minder. De wekker gaat al om 6 uur. Tjeerd en ik zijn de enigen die om half 7 op tijd aanschuiven. Na het ontbijt pakken we samen alle bagage en fietsen in de bus.
Keurig op tijd staan we te wachten op de 2 busjes die ons naar de opstaphalte gaan brengen. Het is al lekker zonnig en lang zo fris niet als gisterochtend. Het duurt maar en duurt maar, Wim belt nog een keer … ze zijn echt onderweg. Uiteindelijk verschijnen er 3 taxi’s en halen we het nog net op tijd met slechts 5 minuten speling. De chauffeur levert ons bijna op de verkeerde plek af. We weten het gelukkig op tijd te corrigeren. Met allemaal een eigen ticket stappen we om 8:50 uur in een soort lijnbus voor een rit van zo’n 3 uur. Met onze groep zitten we met allerlei andere passagiers in de bus.
Tijdens de busreis wordt het steeds bewolkter en zelf mistig. De weg is de eerste 100 km vlak. Daarna glooit het wat, met steeds hogere bergen om ons heen. We rijden er grotendeels tussendoor. De mist gaat over in regen. Bij een stop om 10:50 uur kunnen we – hoognodig - een toilet opzoeken. Andere mensen halen koffie of iets anders lekkers en komen te laat terug bij de bus. De chauffeur is er aardig relaxt onder. Het gaat nog meer regenen en we zien de Black Angus koeien lopen op de bergen. Ik moet ineens aan een biefstukje denken.
We gaan over een pas … En dan ineens is de weg weer droog … en het trekt helemaal open. Meteen hebben we prachtige uitzichten. Het is genieten van dit laatste stukje van de busreis.
De chauffeur zet ons om 12:20 uur af in Tekapo. Het is inmiddels ‘bloedheet; en we lopen nog 1 km naar de camping. De zon lijkt hier meer kracht te hebben en brandt in onze nek. En later blijkt, dat ik een klein randje rond het horloge vergeten ben in te smeren. In de hitte zetten Tjeerd en ik voor het eerst de tent op. Mirjam legt het uit. Mariëtte doet het even voor en zoekt samen met ons een plekje voor de tent. We hebben prachtig uitzicht op het Tekapo meer.
’s Middags verkennen Tjeerd en ik Tekapo op de fiets. We ontdekken al een stukje van de fietstrail en winkelen even in het piepkleine skidorpje. Met uitzicht op het meer eten we ’s avonds buiten. We genieten van een wortelsoepje, kipcurry met basmatirijst. En de verse ananas met slagroom is een prachtig plaatje …
Het koken en de afwas kan gelukkig binnen, want het koelt nogal af. Veel campings hebben gemeenschappelijke keukens met fornuizen, ovens en koelkasten. Zo ook deze camping. Tijdens de afwas maken we kennis met een jong stel Nederlanders. Ze maken met hun dochtertje een wereldreis en zijn al een paar maanden op pad. De dame in kwestie is een zus van Cees Bol. Niet iedereen weet dat dit een wielrenner is …
7 februari | De eerste echte fietsdag
We hebben een koude nacht … en een koud ontbijt om 8 uur met uitzicht op het meer. Er waait een frisse wind en het is bewolkt. Na de afwas ruimen we de tent en bagage op. Het lijkt niet de juiste volgorde te zijn. Dat moet dus morgen andersom. Toch nemen we nog even tijd om een groepsfoto te maken met het meer op de achtergrond (de opvallende helderblauwe kleur van het meer zie je zelfs nog een beetje).
Vandaag is dus de eerste echte fietsdag. Marianne is gisteren gevallen, maar stapt toch op de fiets. We komen in Tekapo langs het appartement wat zij en Marcel gehuurd hadden voor die nacht. Ze viel op het wandelpad er naartoe en heeft erg last van haar ribben.
We fietsen over de Alpe2Ocean trail naar Twizel. Een etappe van ruim 50 km. Het is behoorlijk fris en een jasje is geen overbodige luxe. De route gaat eerst langs een groenblauw kanaal. Tjeerd en ik ontfermen ons een beetje om Petra. Ze is een beetje zenuwachtig en heel onzeker of ze wel op de goede weg is.
Na een fikse afdaling komt eindelijk de zon door. En kan ons jasje uit. We komen bij Lake Pukaki. Het is hier supermooi. We vervolgen onze weg voor de trail over een klein onverhard paadje. Petra mist toch de afslag, terwijl er een levensgroot bord staat. Tjeerd snelt achter haar aan. Ze fietst evenwijdig aan het trailpad over het asfalt. We zien haar een paar kilometer later weer op ons pad verschijnen.
Het water van Lake Pukaki is turquoise gekleurd. De opvallende turquoise tinten zijn afkomstig van de mineraalrijke suspensie van de rotsbodem. Die uitgeslepen is door ijs dat over de gletsjerbedden schuift. Het fietspad slingert langs het meer. En dit levert prachtige plaatjes op. Maar ook een lege maag.
Pas op 45 km lunchen we bij Mt Cook Alpine Salmon shop. Onze eigen meegenomen broodjes eten we samen met verse zalmsnippers en drinken een bakje koffie. We zitten buiten in de volle zon. Met uitzicht op Mount Cook/Aoraki (de berg die wolken pakt) met z’n besneeuwde top van 3754 meter. Aoraki is de hoogste berg in Nieuw-Zeeland en heel Australazië (Cycletours, red.). Gewoonweg adembenemend!
De laatste 8 kilometer naar Twizel gaan over de Pukaki Flats track. Een merkwaardig vlak stuk prairie waar we een Rabbit barier passeren en moeten uitkijken naar wallaby’s. Beide hebben we niet gezien (waarschuwen hoeven we dus niet). Tjeerd en ik maken even een selfie bij het plaatsnaambordje van Twizel. Het gelijknamige dorp (Friese benaming voor Twijzel) ligt in Friesland. We voelen ons direct thuis …
Ondertussen laat Wim ons via de groepsapp weten dat de camping nog 4 km verder is dan beloofd. Petra is blij dat ze ons in Twizel weer treft. We navigeren het laatste stuk door Twizel met Google, naar de camping net buiten het plaatsje (met ongeveer 1.000 inwoners). Dit lukt net voordat mijn telefoon leeg is.
Op de camping Lake Ruataniwha Reserve komen we eerst even bij met een cola en chips. Het opzetten van de tent is een ware beproeving met een zere rug en erg heet weer … het zweet parelt in straaltjes van mijn hoofd. En mijn rug doet sinds de lunch niet meer fijn mee.
Mirjam tovert weer wat lekkers op tafel: avocado met garnalen vergezeld van zoute koekjes, pasta met warmgerookte zalm met salade, aardbeien, slagroom en verkruimelde meringue.
22:15 uur naar bed en veel beter gelegen in het tentje dan gisteren. ’s Nachts een prachtige sterrenhemel met melkweg kunnen bewonderen. En lang zo koud niet als de vorige nacht.
8 februari | Klim naar 900 meter over ruw gravel
Het ochtendritueel verloopt beter nu we de volgorde hebben aangepast. Tjeerd en ik vertrekken als hekkensluiters van de camping net na 9 uur. Tjeerd navigeert met zijn Garmin. En vraagt Wim toch voor de zekerheid hoe we moeten vertrekken van de camping. Na 3 km is er weer een lichte twijfeling, maar we zijn goed op weg naar Lake Ohau.
Via de uitlopers van de Alps fietsen we van Twizel eerst naar Lake Ohau. Langs het meer Ohau is het genieten. Het is prachtig weer en het fietst prettig omdat we licht dalen. De paadjes van de Lake Ohau Track (zo’n 20 km lang) slingeren om het meer en het levert prachtige plaatjes op. Lake Ohau Road brengt ons bij de lunchpauze.
Niet doorfietsen Stephan …! Wij missen de lunchplek ook bijna maar bij onze verkenning op een wat onduidelijk terrein zie ik bekende fietsen staan. Daar moet dus wel koffie te scoren zijn. We zitten mooi buiten bij dit restaurant en hebben uitzicht op het meer en zien Stephan weer terugkeren van zijn dwaling …
Daarna begint een klim naar 900 meter – Tarnbrae High Point. De beschrijving spreekt over ‘iets uitdagender omdat het wegdek uit ruw gravel bestaat. Niet echt ingewikkeld …’ In onze ogen is het echter meer een wandelpad. Het begint nog wat glooiend maar het klimwerk wordt steeds steviger. De gemiddelde snelheid daalt dus behoorlijk. En het is ook nog eens warm. Zeer warm, omdat de wind in de rug zit en het erg zonnig is.
De afdeling is hier en daar ook spannend, omdat we flink vaart maken. We doen het echter redelijk beheerst. Op een gegeven moment zien we Willem en Mariëtte, Willem is net gevallen. En heeft last van zijn ribben. Bijna aan het eind van de afdaling zien we Petra. En nemen wij nog een kleine pauze voor een broodje. Willem en Mariëtte komen ons weer voorbij en ook Petra zien we. En even later zitten ze allemaal samen met Stephan in het gras. Stephan heeft geappt dat hij zijn bril op de top is vergeten. Helaas hebben we zijn app niet gelezen en de bril dus niet meegenomen.
Vanaf daar is het nog eens 20 tot 25 km lang licht afdalen over een grindweg. Gelukkig is het rustig op de weg en hebben we de wind in de rug, waardoor we lekker kunnen doorfietsen. Alleen een roofvogel trekt onze aandacht … En een bord met ‘drinks and ice’ … In de middle-of-nowhere is er een tentje met wel 3 automaten. Helaas is de ene met ijs buiten werking. We pakken wel een blikje fris en het 4-tal van het gras komt er druppelsgewijs bij. Daarna is het nog 8 km naar de camping waar we om 17:10 uur aankomen.
Have a fantastic day out there. Nothing is impossible, the word itself says I’m possible.
Audrey Hepburn
Op de camping op Omarama Top 10 Holiday Park zetten we direct de tent op. Doen de was in de wasmachine en kunnen direct aanschuiven bij het eten. Onze laatste 2 groepsleden zijn er ook. Aan tafel maken we kennis met Maya, die samen met Annemarieke reist. Ze zijn over Amerika gevlogen en hadden niet de juiste visa. We maken ook kennis met de Nederlandse eigenaar van de camping. Hij is getrouwd met een Friezin, en de Friese vlag hangt ook bij de ingang.
9 februari | Transfer en vrij uitdagende onverharde route
Ons eerste ontbijt in korte broek in de stralende zon. Dus goed smeren vandaag! Om 9:30 uur vertrekken we met 2 taxibusjes naar Cromwell. 1 uur en 20 minuten en bijna 110 kilometer verderop begint onze fietstocht.
De Lake Dunstan Trail van 42 km loopt langs de Ouha River. Na 6 km heb ik eigenlijk al weer trek. Op het terras in Cromwell dronken we wel koffie, maar nu heb ik toch zin in een broodje. Dus op een bankje met uitzicht op de Ouha nuttigen Tjeerd en ik de lunch. Het is een klein beetje fris, het waait behoorlijk en ik heb eerst nog een jasje aan. Die kan echter al snel uit, als er toch gewerkt moet worden. Het is een vrij uitdagende onverharde route langs de Ouha River naar Clyde.
Het is een prachtige route, die zich moeilijk laat beschrijven. De foto’s zeggen ongetwijfeld ook niet genoeg. Het is genieten, ondanks dat er toch flink geklommen moet worden. Elk bocht weer wil je wel een foto maken. Zo prachtig!
In Clyde zijn we 10 voor 5 op de camping. Hier kiezen we voor een cabin, deze is vrij eenvoudig. Met eigen slaapzak op een bed slaapt toch iets lekkerder. Na even bijkomen met cola en chips hebben we nog net genoeg tijd om even te douchen voor het eten.
10 februari | Otago Rail Trail, de oudste en bekendste biketrail
Clyde is het startpunt van de Otago Rail Trail, een fietsroute die grotendeels over de voormalige spoorlijn loopt. Dit de oudste en bekendste biketrail van Nieuw-Zeeland. Na een vlak en makkelijk begin, klimmen we vanaf Omakau nog ongeveer 25 kilometer geleidelijk naar Oturehua. Onderweg niets dan rustige fietspaden, oude spoorbruggen, tunnels, kleine dorpjes en ruige natuur. (Cycletours, red.)
Weer een lange dag, waarop we nauwelijks tijd voor onszelf hebben. Wel een hele mooie route over de voormalige spoorlijn. Het landschap verandert voortdurend en we zien veel roofvogels en konijntjes vandaag. Zo nu en dan komen we ook wat fietsers tegen; lang niet zo druk als gisteren.
Het is vandaag nogal bewolkt en vrij fris; eerst zelfs nog met 2 jackjes aan gefietst en later met 1. En nog 2 tellen zien we onze schaduw. Op een paar kilometer voor de camping steekt de wind op en is het echt fris. Na het eten miezert het zelfs een klein beetje en wordt het ook wat mistig.
We kruipen vanavond weer in een cabin. Een heel luxe huisje dit keer met wc en douche, welke Mirjam voor ons geregeld heeft bij The Crows Nest. We komen pas om 17:20 uur aan op de camping; dus deze luxe is meer dan welkom.
11 februari | Otago Rail Trail, 2de deel naar Middlemarch
Nog een lange fietsdag met weinig tijd voor onszelf. Wel een prachtige fietsroute (20 kilometer meer dan gisteren) wat elk moment mooi was. Alweer vroeg (om 7:20 uur) uit bed. We vervolgen de route vandaag verder over de Otago Rail Trail door de beroemde Taieri Gorge (kloof) naar Middlemarch.
We vertrekken als laatsten van Crows Nest en bekijken eerst even de generalstore in Oturehua. Je kijkt je ogen uit in de shop met allerlei oude snuisterijen. Het is vanochtend nog steeds bewolkt en ook niet erg warm. In Ranfurly (25 km) scoren we een welverdiende koffie met gebak bij het Maniototo café. Daarna breekt de zon door en is alles veel mooier. En warmer. De jasjes kunnen we weer uit doen en we genieten volop van de omgeving. Daarbij hebben we oog voor de hele wereld … alle planeten komen voorbij op onze route.
’s Avonds trakteert Mirjam ons op een lekker visje, wat familie van de zeebaars is. Vergezeld door een pasta pesto met venkel en een tomatensalade. Vooraf een heerlijke mosterdsoep met knoflookbroodjes. De helft van mijn dessert gaat naar Tjeerd. En we hebben weer een eenvoudige cabin met 2 éénpersoonsbedden en beddengoed.
12 februari | Onder ‘tijdsdruk’ naar Mosgiel
Om 7 uur ontbijten we al. We hebben een tocht van 65 kilometer met 1000 hoogtemeters voor de boeg. En we moeten op tijd in Mosgiel zijn voor de interliner naar Lawrence.
Ik heb weer heerlijk geslapen, op een wat zacht bed en er slechts 1x uit geweest (Tjeerd wel 3x). Vroeg op dus om vroeg te vertrekken. We zitten net na 8 acht uur op de fiets. We fietsen slechts 7 km over gravel en daarna is het alleen asfalt en behoorlijk klimmen en erg fris … zeg maar koud tijdens de afdalingen. De wind is gewoon koud.
Het is wel een hele mooie route met prachtige vergezichten. We fietsen door de ‘tijdsdruk’ wel wat anders … Het gaat niet onaardig trouwens; ondanks dat het al de 6e fietsdag is, heb ik nog niet eens last van mijn zitvlees. Er zijn er wel anderen … onze smeersels ervoor werken prima. Dit is altijd weer een dankbaar gespreksonderwerp. We komen er ook achter dat er nog steeds mensen zijn die een onderbroek onder de fietsbroek dragen. Ik zeg niets …
Ondanks of dankzij de tijdsdruk zijn we keurig op tijd in Mosgiel. Op zoek naar een pinautomaat, bots ik nog bijna tegen een openslaande autodeur. De beste oude man let écht niet op. Het pinnen lukt niet door onwillige apparaten. We kopen wel wat versnaperingen voor in de bus. Die mogen we dan weer niet opeten van de buschauffeur … en ik moet toegeven, de bus is smetteloos schoon.
We zitten ruim een uur in de bus naar Lawrence. Daar hebben we voor de 4de keer op rij een mooie cabin. Een flinke ruime dit keer met 2 éénpersoonsbedden met het mooiste beddengoed van alle keren.
13 februari | Clutha Gold Trail peddelt makkelijk weg
De Clutha Gold Trail volgt de loop van de Clutha river die vroeger een heuse goudkoorts meemaakte.
Het is een prachtige trail, die ons zo nu en dan aan de routes in Nederland doen denken. Kleine stukjes net naast de gewone weg, leiden ons de hele dag over grondpad. We fietsen prachtig langs de rivier. De dag begint wel weer bewolkt en fris, maar is niet zo koud als de dag ervoor.
We zien na zo’n 20 kilometer schaapsherders die de rammen van de ooien scheiden met behulp van 3 honden. 1 hond is nog maar 1 jaar en nog in opleiding. Leuk om even te zien. Tjeerd en ik bekijken uitgebreid de Horseshoe Bend Bridge. Een ‘bepakte en bezakte’ fietsster arriveert op hetzelfde moment. Ze is op dezelfde camping begonnen als ons en zet ons samen op de foto.
Op de middag krijgen we ook nog de zon te zien, waarop de jasjes 1 voor 1 weer uit gaan. En is het een stuk aangenamer aan de rivier voor een broodje. Na 7 dagen achter elkaar fietsen protesteren de benen wel een beetje. Ik krijg wat last van een bovenbeenspier. Gelukkig is de route grotendeels vlak en peddelen we de 67 kilometer gemakkelijk weg. Doordat het fijn fietsen is kan ik genieten …
We zetten vanavond de tent weer op. En na het douchen hebben we ook een trommel vol was gedraaid. Hierdoor hebben we krap aan tijd om dit nog voor het eten op te hangen. Na het eten is de was al weer droog door de flinke wind die op komt zetten.
14 februari | bustransfer Roxburgh -> Queenstown
15 februari | Queenstown -> Kiwi Park
16 februari | Noodstop van Tjeerd tijdens de Queenstown Trail
Na 2 dagen niet fietsen doen we vandaag met Petra de Queenstown trail. We ontbijten rustig en we vertrekken om 10:05 uur van de camping. Het is al direct lekker weer. En we fietsen relaxed, eerst rond het meer en door de tuinen van Queenstown. Het is heerlijk genieten.
Tot op een kilometer of 20 als ik stop. Tjeerd zit vlak achter mij en maakt een noodstop door zijn rechterrem te gebruiken. Hij slaat over de kop. Ik schrik me het pleuris … want ik hoor de geluiden.
Schade opnemen: Tjeerd’s kin en neus zijn stuk ... Bril en helm zijn ook beschadigd. Een automobilist komt helpen door ‘vers’ water te brengen. En Tjeerd kan zo zijn bebloede kin een beetje koelen … Van de schrik moeten we ook even bekomen. Gelukkig kan Tjeerd wel verder fietsen.
2 kilometer later staan we weer stil op een klimmetje. We moeten even bijkomen van de klim. Zien we ineens Dennis naar boven komen fietsen. Hij doet blijkbaar hetzelfde rondje maar heeft een veel sneller fietstempo. We zijn hem dan ook snel weer kwijt.
Op 25 km zoeken we een terrasje in Arrow Junction. Koffie, muffin, scone, koekie met choco en ijs. We delen alle 3 met z’n 3-en, want het zijn de left-overs. Daarna kunnen we er weer tegen aan. Het klimmen is nog niet gedaan, het zijn gelukkig korte klimmetjes.
De laatste kilometers gaan weer goed, zelfs bij Tjeerd en we nemen hier en daar wat tijd voor foto’s. Om 18:10 uur zijn we pas terug op de camping. Gelukkig kunnen we nog net op tijd douchen voor het eten (vis op Braziliaanse stijl met jasmijnrijst en salade).
Het is een enerverende rustdag geworden … 😊
17 februari | bustransfer -> Fox Glacier
18 februari | Hardlopen en wandelen Lake Matheson
Gisteren een vroege & lange dag voor een transfer naar Fox Glacier. Vandaag een vrije dag en dat betekent een beetje uitslapen. 7:45 uur uit bed en heerlijk geslapen op een bed! Gisteravond stortte de regen op ons dak. En zie ik deel 2 van Wie is de Mol? (aflevering 6, van 8 februari) De dag ervoor vielen mijn ogen dicht …
Nu schijnt de zon weer bij het ontbijt. De was aan de lijn wappert in een half uurtje droog. Ik trek daarna de hardloopschoenen aan en Tjeerd fietst naar het Matheson meer. Een stukje van 4,5 km. Op het terras beginnen met koffie met gebak (Hummington en carrotcake). Het spettert een beetje, tijdens het lopen heb ik ook al een paar druppen gevoeld.
Bij het wandelen is het heerlijk weer en alleen op het eind voelen we een paar druppen. Halverwege de wandeling zien we Wiebe Wieling (net voorzitter af van de Friesche Elf Steden, red.) en zijn vrouw. Of all places komen we de Friezen hier tegen. Tjeerd herkent Wiebe direct en spreekt ze zelf aan. Het echtpaar is al 3 weken in Nieuw-Zeeland en zijn eerst op het Noordereiland geweest. Het is een prachtige wandeling om het meer. Helaas is het niet zo zonnig, waardoor we toch minder spectaculaire uitzichten hebben dan verwacht.
Op de terugweg naar de camping loopt het nog zwaarder dan heen. De weg loopt licht omhoog en ik heb wind tegen. De lucht betrekt enorm en het regent licht. Ik krijg luid applaus van Willem, Mariëtte en Tjeerd als ik op de camping aankom. Willem vertelt enthousiast over zijn judoles van Anton Geesink. Toeval of niet: Ik vind Willem z’n manier van praten erg op die van Anton Geesink lijken …
Niet veel later komt de regen met bakken uit de lucht … Niet alle tentjes lijken bestand tegen zoveel water. Ik feliciteer Monique (reisbegeleidster van de Zuid-Afrika vakanties, red.) met haar verjaardag en zie aflevering 7 van Wie is de Mol?
19 februari | Nat en droog naar Hans Bay
Vandaag hebben we geluk. Tijdens de busrit naar Ross is het ene regenbui na de andere. En als we rond 11:30 uur in Ross aankomen, regent het ook pijpenstelen. Onder een afdakje eten we eerst een broodje en treuzelen we wat voordat we gaan fietsen …
Precies om 12 uur vertrekken we. We hebben ons regenjackje aan. Maar je bedenkt het niet; het blijft tijdens onze fietstocht naar Hans Bay de hele tijd droog. En er komt zelfs weer een zonnetje bij.
De West Coast Wilderness Trail is in het begin niet helemaal te volgen. Wim vertelt dat er ergens een brug uit ligt (ik ben vergeten waar). Net na de Totara River proberen we een alternatief … onze voorgangers komen ons echter weer tegemoet. Noodgedwongen blijven we het asfalt een tijdje volgen. Na zo’n 17 km kunnen we de trail gelukkig weer oppakken. En dan is het weer genieten …
Via de kustplaats Hokitika fietsen we naar Lake Kaniere. Op de primitieve camping in Hans Bay hebben Wim, Mirjam en Maya onze tenten al opgezet. Bij aankomst op de camping worden we direct lek geprikt door de sandflies. Maya heeft een ontstoken oog, die ze gisteren in een afdaling heeft opgelopen …
20 februari | Door de natte wildernis
’s Nachts zijn er dikke buien … 7:00 uur uit bed en ook bij het ontbijt is het nog niet droog. Bij het tent opruimen gelukkig wel; de tent gaat echter zeiknat het zakje in …
Het vervolg van de West Coast Wilderness Trail begint met een prachtige route door het ‘regenwoud’. En droog blijft het dan ook niet. De ergste bui wachten Tjeerd en ik in een soort ‘shelter’ af … Mariëtte en Willem vergezellen ons even bij het broodje eten. Cowboy Paradise blijkt niet zo’n paradijs te zijn, want we mogen op dit privé-terrein niet stilstaan en zeker geen foto’s maken. Niet erg gastvrije omgeving en we fietsen dus maar gauw door.
We vervolgen onze weg en treffen Marianne en Marcel op een ‘enge’ brug. De bruggen zijn letterlijk smal en hangen in metershoge kloven. Waardoor ze dus echt eng zijn … Marianne is er ook niet zo fan van, maar overwint toch haar angst en loopt zelfs over de brug. “Ik doe je wat, Tjeerd!” Tjeerd zit haar te jennen door te dansen op de brug … waardoor de brug heen en weer wiebelt.
Gelukkig wordt het toch nog droog. En in Kumara (op bijna 50 km) doen we bij de general store & cafe een koffie met een heerlijke roll met spinazie en feta. Het is dan nog zo’n 20 km naar Greymouth aan de kust. De laatste 12 kilometer fietsen we al langs de Tasmanzee.
Op de camping hebben we weer een mooie cabin met zelfs 2 kamers, net als Marianne en Marcel. We moeten alleen de tent nog wel even uitleggen te drogen. In de zon en door de zeewind is dit zo klaar.
Als ik ’s avonds de datum in mijn dagboek schrijf, besef ik pas wat voor dag het is …
21 februari | wandeling -> Greymouth en bustransfer-> Kohatu met uitstap Pancake Rocks
22 februari | Een daalders plekje in the-middle-of-nowhere
We waren gisteren pas om 18:30 uur op de camping na een lange busrit van 270 km. De chauffeur zette ons mooi voor de camping af. Wim en Mirjam hadden onze tenten alweer opgezet. En wij konden zo aanschuiven voor het diner, wat deze keer bestond uit allerlei hapjes. Broodjes, dipjes, salades, maiskolf, worst, lamskotelet en een heerlijk toetje na.
Vanochtend zijn we weer om 7:00 uur uit bed. En zitten we bij het ontbijt weer lekker in de zon. Het is vandaag weer heerlijk weer. Binnen 11 kilometer kan het jasje al weer uit en de hemel is strak blauw. Het is ook niet té warm. We fietsen licht dalend door boerenland en langs bijna verlaten dorpjes naar de kust over de Great Taste trail. Een prachtige route waarbij we een klein ommetje via Baton Run doen. Het ommetje gaat over gravel en heeft ook een niet al te zware klim … al denkt iedereen hier anders over.
We treffen hier een mooie lunchplek. Het is een daalders plekje in the-middle-of-nowhere. Een schuur met zelfbediening, cool drinks (zelfgemaakte sapjes), (oplos)koffie, zonnebrand, fietspomp en ‘deetspuit’. Niets is te gek. Ondanks het spuiten ben ik dwars door mijn fietsbroek heen geprikt … door een wesp, bij of horzel of zoiets … (2 dagen later zit er nog een dikke bult, red.)
De rest van de route gaat over asfalt naar Kaiteriteri, een toeristenplaatsje aan de rand van het Abel Tasman National Park. Daar belanden we nog op een mountainbikepark. Tjeerd en ik doen het daar heel rustig aan na al bijna 75 km op de teller. De gemakkelijke route door dit park voelt toch wat heftiger en is technischer dan verwacht … Gelukkig komen wij geen tegenliggers tegen. Op de camping horen we dat Stephan hier onderuit is gegaan. Dit verbaast me helemaal niks … het was echt lastig fietsen.
23 en 24 februari | Kaiteriteri, 2 vrije dagen in het Abel Tasman park
25 februari | Er is één jarig, hoera hoera!
Vandaag is het feest. Henk is 70 jaar geworden. Bij het ontbijt zingen we hem met de hele groep toe.
We vervolgen onze fietstocht met de Tasman Great Taste Trail door vlak kustlandschap en langs wijngaarden. Het is direct mooi weer en we fietsen direct in een shirtje. Route is op een paar stukjes na gemakkelijk te fietsen. We fietsen naar de Mapua Ferry, waar we mooi op tijd arriveren met de hele groep. De ferry brengt ons op Rabbit Island, wat me aan Schiermonnikoog doet denken. Vervolgens fietsen we naar het levendige Nelson. De laatste 10 km ‘struikelen’ we bijna over de studenten … wandelen en fietsen over de Old Railway route (door de stad) is allebei toegestaan.
Vanavond eten we weer buiten zonder de hinderlijke sandflies (die ons gisteren wel plaagden). De wind houdt ze waarschijnlijk uit de buurt. Bij de koffie hebben we taart, ter ere van Henk’s verjaardag.
26 februari | Laatste fietsetappe in de regen
De taxichauffeur vertelt dat je de dagen met slecht weer van de vakantie beter onthoudt. Het is nog goed weer als hij ons naar de Intercity in Picton brengt. De busrit van 73 km naar Havelock is nog droog, al zijn er wel veel dreigende luchten. Helaas eindigt onze laatste fietsetappe in de regen.
In Havelock doen we eerst nog maar een koffie voordat we op de fiets stappen. Bij de bakker scoren we een heerlijk gebakje, een soort puddingbroodje met heerlijke bosbessenjam. Mariëtte en Willem zitten daar ook heerlijk aan de koffie op het terras. We vertrekken als laatsten uit Havelock om 11:39 uur.
The Queen’s Charlotte trail langs de schitterende kust is wel erg heftig. Vooral als je ‘koud’ begint. Voor even inkomen is geen tijd, we moeten gelijk aan de gang … de Link Pathway lijkt weer meer op een wandelpad dan fietspad. Het eerste uur gaan we niet sneller dan 10 kilometer per uur. De route van 35 km gaat zo wel erg lang duren. Eerst maar een pauze op 12,5 km in de Queen’s Charlotte Taverne.
Niet heel veel later gaat het dus wel regenen. En hier en daar pakken Tjeerd en ik al een stukje asfalt … want de trail lijkt hier langs te slingeren. Tot het écht regent, dan blijven we helemaal op het asfalt. Daar is het klimmen ook nog niet gedaan, maar we komen in ieder geval sneller vooruit. Uiteindelijk is het net weer een beetje droog als we Picton bereiken. We kruipen weer in een cabin, de duurste van de vakantie. Onze natte fietskleding stoppen we even in een droger. Marianne en Marcel hebben tot onze verbazing de gehele trail gefietst …
Vanavond gaan we met de hele groep uit eten bij Oxley’s in Picton. Na het eten zwaaien we Annemarieke en Maya uit. Zij gaan nog naar het Noordereiland (net als de 2 echtparen, maar zij gaan later weg). We sluiten de avond af met een evaluatie van de vakantie. Wim heeft gezorgd voor een heerlijke whiskey-likeur.
27 februari | Vrije dag in Picton
28 februari | Transfer naar Christchurch, stadswandeling en Botanische Tuinen
1 maart | laatste wandeling Rota Kohatu Reserve, vertrek naar Amsterdam
2 maart | aankomst Amsterdam
