Klik op de afbeelding om het album te bekijken (er opent een nieuw tabblad)

Fietsvakantie door 4 Balkan-landen

Het Balkan-schiereiland is voor velen één van de laatste onontdekte uithoeken van Europa. Culturele en natuurlijke verscheidenheid is hier in overvloed, door de eeuwen heen gesmeed door talrijke politieke veranderingen en keizerlijke invloeden, van de Byzantijnse tot de Ottomaanse.

De fietsvakantie Ronde van de Balkan laat u het contrast zien tussen steden als Tirana en traditionele steden, dorpen, UNESCO-werelderfgoedlocaties en plaatsen met ongerepte natuurlijke schoonheid. Elk land biedt een andere cultuur, keuken en traditie om te ontdekken. Albanië, Noord-Macedonië, Kosovo en Montenegro groeien als onafhankelijke landen en worden snel moderner. Dit is een zeldzame kans om de heropkomst te zien van plaatsen die tot voor kort ontoegankelijk waren.

Oost ontmoet West en nieuw gaat bijna naadloos over in oud. Dit betoverende schiereiland, dat vrijwel onaangetast is gebleven door het toerisme, heeft een rijke traditie, een levendige cultuur en een verrukkelijke keuken. Met prachtige historische bezienswaardigheden, kuststeden, talloze nationale parken en 11 UNESCO-erfgoedlocaties, mag u deze avontuurlijke fietsvakantie door de Balkan niet missen.

- Cycletours –

Dag  1 | Aankomst Tirana

'N NIEUW AVONTUUR
Cycletours kennen we al lang. In de Balkan zijn we nog nooit geweest. Met deze groepsreis door 4 Balkanlanden begint 'n nieuw avontuur voor ons.

We vliegen woensdag 19 juni op Tirana. Eerst overnachten we nog bij Mirjam en Jules in Amsterdam-Osdorp, omdat we vroeg op Schiphol moeten zijn. Jules zet ons daar mooi op tijd af.

Drama op Schiphol
Al snel is duidelijk dat niet alles gesmeerd loopt. We checkten thuis al in en hoeven alleen onze bagage nog in te checken. Een poging om dat zelf te doen, mislukt. Dan toch maar in de rij aansluiten. Gaat op dat moment het hele systeem van Schiphol plat. Bij geen enkele balie kan er nog ingecheckt worden ...

Na een tijdje komt het systeem weer op gang. Ik doe nog een poging om zelf in te checken. De bagagelabels komen er dit keer wel uit. Dan de bagage in het apparaat. Dit apparaat wil niet meewerken. Bij Tjeerd lukt het ook al niet. Dan maar weer in de 'gewone' rij bij de incheckbalie. Uiteindelijk is het dus gelukt. En kunnen we gelukkig nog ontbijten met een broodje wilde zalm en een koffie. In plaats van de door ons bestelde koffie krijgen we cappuccino ...

Het boarden en vertrek van ons vliegtuig gaat ook al niet zo snel. We stijgen bijna 3 kwartier te laat op, en landen slechts 5 minuten later in Wenen. Daar stappen we over en krijgen de zorg over een kinderwagen. De tweede vliegetappe verloopt voorspoedig en is lekker rustig. Bij het raam zie ik al wisselende landschappen voorbij komen.

Eerste kennismaking
We landen 10 minuten eerder dan gepland en zijn snel door de douanecontrole. Onze bagage pikken we ook snel van de band. En dan op  zoek naar iemand van Cycletours. Heel veel mensen staan bij de uitgang met bordjes, tablets en andere manieren ... om mensen welkom te heten. Maar geen Cycletours te bekennen. Wel Sawadee en iemand die ons herkent als fietsers ... Het is Jules, die al met een reisleider van Sawadee staat te praten. De laatste belt onze reisleider even. En vertelt dat onze chauffeur onderweg is. De 5 minuten worden toch zeker een half uur. En de chauffeur herken ik slechts aan een knullig papiertje met Cycletours erop.

Onze chauffeur brengt ons samen met Jules naar het Sky-hotel . Wij krijgen een mooie, ruime kamer met balkon. Voor Jules is er geen kamer. Hij heeft anderhalve week geleden pas geboekt. Hij kan het verblijf gelukkig toch regelen.

Op de middag verkennen we het stadje. Het is even wennen aan de temperatuur. We eten een ijsje, zien een 'oude' bekende van de fietsreis van vorig jaar. En op de avond maken we kennis met de groep en krijgen we een briefing van onze reisleider Armand, die tot morgenavond bij ons is.

's Avonds gaan we in de stad uit eten
Slechts 5 minuten lopen van het hotel. Armand vertelt enthousiast over de uniekheid van de Albanese taal. Intussen maken we kennis met de Albanese keuken. We krijgen allerlei verschillende hapjes en het smaakt heerlijk. Voor een toetje nemen we een ijsje in de stad. Nog lekkerder dan vanmiddag. En we sluiten de avond met een wijntje op een terras. Geke trakteert.

Dag  2 | Tirana -> Ohrid

DIRECT OVER DE GRENS EN ID-KAART WEG

De eerste fietsdag is gelijk een zware dag door de hoge temperatuur. We maken een ronde om het meer van Ohrid en fietsen een kleine 60 km. We beginnen aan de noordkant van het meer en volgen de schilderachtige oever. Na de lunch en een bezoek aan het klooster van St. Naum steken we de grens over naar Noord-Macedonië. En is er een ID-kaart weg.

Na een heerlijke nachtrust ontbijten we met een eitje en slappe koffie. Een espresso biedt uitkomst. We vertrekken om 8:30 uur al met het busje voor een rit van 2 uur. Met nog een koffiestop bij een restaurant aan het water, waar Armand de koffie-lunch-en-drank-kaart introduceert.

Ergens aan de snelweg staan onze fietsen keurig in het gelid. Ze zijn voorzien van onze naam en Remy, onze chauffeur en mecanicien draait handig onze eigen pedalen erop. Na een groepsfoto vertrekken we voor ons tochtje om het meer van Ohrid. De weg glooit een beetje rond het meer en het is nog gemakkelijk fietsen.

Tandwiel draait door
Net voor de lunch heeft Tjeerd trammelant met z'n fiets. De body van zijn tandwiel draait door, waardoor hij niet meer kan fietsen. Ik waarschuw Armand, die ons begeleidt met het fietsen. Wij fietsen achteraan en Armand voorop. Ik snelde dus naar voren. Armand fietst op een elektrische fiets en kan zodoende Tjeerd ophalen.

Het sleutelwerk komt voor rekening van Remy. En wij schuiven aan voor een weldadige lunch. Er blijven maar schalen komen, en het is allemaal even lekker.

De grens over
Op mijn verzoek zet Armand mijn eigen zadel nog op mijn fiets. En na de bidons gevuld te hebben, vervolgen we onze weg. We zijn al snel bij de grens en gebruiken voor het eerst onze versnellingen. Het blijken 10 minder te zijn, dan de beschrijving van Cycletours aangeeft.

Bij de 'ingang' van de grens verzamelt Armand onze paspoorten. Een paar honderd meter verder moeten we weer wachten, totdat ze alles gecontroleerd hebben. Tijdens het wachten vertelt Armand dat reizigers zo vaak hun paspoort kwijtraken ... Remy krijgt de paspoorten weer terug. En wij kunnen weer vertrekken.

Tropisch heet
Intussen is het flink warm. De temperatuur stijgt boven de 30 graden. En wij stijgen ook zo'n 500 meter, over de weg omhoog. Nienke en Jules liften al even mee naar boven. En daarna is het alleen maar warmer. En we blijven op en neer gaan. Dat is een beetje teveel van het goede.

Gelukkig zakken we weer naar de kust. En kunnen we ons even verfrissen bij een fonteintje. Ik maak mijn Buff (die ik onder de helm draag) helemaal nat. Vanaf daar gaat het langs de kust weer gemakkelijk naar ons hotel Royal View in Ohrid. Daar nemen we een drankje op het terras.

Vermiste ID-kaart
Intussen is duidelijk dat er één ID-kaart weg is geraakt bij de grensovergang. 1 van de 2 is weg. De kans is dus groot dat dit de mijne is ... Eerst gaan we naar onze kamer. En die ziet er weer prima uit. We hebben uitzicht op het meer. We doen een wasje en rusten wat. En voor het diner krijg ik gelukkig mijn ID-kaart weer terug bij de receptie. Die van Erik blijft te missen, met alle gedoe van dien ...

Eten in het hotel
We eten vanavond heerlijk in het hotel. Kleine hapjes vooraf, dan een schaal met allerlei vlees en een salade. En als we al bijna vol zijn krijgt iedereen nog een schaal rijst ... We maken het zelf af met een ijsje, cheesecake in een potje. Armand en Erik zijn de hele avond in de weer met de vermiste ID-kaart.

Dag  3 | Ohrid -> Debar

DOOR DE BLACK DRIN VALLEI NAAR DEBAR
We fietsen vandaag nog een stukje om het meer. We merken het nauwelijks omdat het meer al snel uit ons zicht is. Het fietsen gaat een stuk beter, want de route is eerst bijna vlak tot de lunch. En bij het klimmen door de kloof van de Zwarte Drin Vallei volgen we de rivier en hebben we gelukkig wat meer schaduw.

We slapen heerlijk onder slechts een laken en zijn al weer vroeg wakker. Om half acht ontbijten we met 2 gekookte eitjes, kaas, worst, tomaat, komkommer en broodjes. Het verloopt gesmeerd: gisteren hebben we onze wensen al doorgegeven en we krijgen ons ontbijt binnen 5 minuten. Een lekker bakje espresso, die we zelf kunnen tappen maakt het ontbijt af.

Verlaat vertrek
Rei, onze 'nieuwe' reisleider vertelde gisteren dat we 9 uur vertrekken omdat hij wat meer rust nodig had. Vandaag is het weer 8.30 uur ... maar op dat moment is uiteindelijk iedereen nog weer niet klaar. Als we wel klaar zijn, moet er nog een fiets verwisseld worden want Annetta had gisteren problemen met schakelen. Als we dan vanaf de boulevard vertrekken, staan we 130 meter later weer stil vanwege een lekke band van Jules. Ook hier is een fietswissel de oplossing.

Uiteindelijk vertrekken we dan om half tien en fietsen in colonne door de winkelstraat van Ohrid. Op een temperatuurmeter bij een apotheek zie ik al weer 31 graden staan. Al weer tropisch dus.

Picknick onderweg
Na 20 kilometer zitten we al weer aan de koffie bij hotel Diplomate in Velešta. Heerlijk in de schaduw en naast de koffie krijgen we een heerlijk glas koud water. De route is heerlijk vlak en tot de picknick eigenlijk ook nog.

Rei en Remy hebben voor ons een picknick geregeld. Ze hebben voor iedereen een lekker broodje met kip en kaas en een salade met kip, tomaat, komkommer en een mosterd-dille-sausje. De plek langs de kant van de weg mist echter wat entourage.

Klimmen door het bos
Helemaal vol gegeten in een nog sneller tempo dan de koffiepauze, vervolgen we onze weg voor de laatste 20 km. We moeten klimmen maar het is beter te doen dan gisteren. De weg slingert langs het water en een beetje door het bos. Het doet me erg aan Frankrijk denken.

De natuur is prachtig. We hebben mooie uitzichten op het Zwarte Drin meer en verschillende dorpjes. Maar we zien ook veel vuilnis langs de kant van de weg. In elke bocht met wat ruimte is het een vuilnisbelt.

Hotel Leon aan het meer
Het hotel in Debar zit vlak achter een benzinestation maar valt toch niet tegen. Vanuit onze kamer hebben we weer uitzicht op het meer. Met deze temperatuur droogt onze was weer snel. En een mus valt zelfs letterlijk van het dak ...

We eten in het stadje
Eric en Annie vergezellen ons aan tafel bij het diner. Eric vertelt honderduit over hun kinderen - 3 van henzelf en 3 aangenomen - terwijl Annie lekker doorsmikkelt. Denken we eerst vegetarisch te eten, volgt er na 2 verschillende salades, champignons, patat, tomaat met gesmolten kaas, nog een grote plank met wel 6 soorten vlees.

Dag  4| Debar -> Mavrovo

EIGENWIJZE GROEPLEDEN FIETSEN DOOR
Niet alleen zijn ID-kaart is weg. Nu missen we Eric zelf ook nog. Bij de koffiestop op 18,5 km is Eric voorbij gereden. En ook bij de lunchstop missen we weer een groepslid. Wat is dat toch met die eigenwijze doorfietsende mannen?

Vandaag verlaten we Debar en fietsen door het Mavrovo Nationaal Park met kloven, dennenbossen, karstvelden (waar kalksteen aan de oppervlakte komt) en watervallen. Het is een rit van 50 km die meteen met klimmen begint. We vertrekken pas om 9 uur, maar het is direct al weer warm. Gelukkig is de klim niet al te zwaar en doen we het rustig aan.

Relaxte koffiestop
Na 18,5 km pauzeren we al. Er mist alleen iemand. Eric is doorgefietst en Rei en Remy halen hem met de bus op. Dit duurt vrij lang, waardoor wij lekker kunnen relaxen. Na een eerste koffie volgt een tweede. En als de mannen terug zijn krijgen we nog snickers en bananen. We hebben zeker een uur pauze en Eric is niet zo in z'n hum.

Lunch pas om 13:30 uur
Nog geen 18 km verder zijn we bij het restaurant waar we lunchen. Deze kilometers gaan langzamer dan de eerste kilometers van de route, omdat we steeds meer klimmen. Nog steeds geleidelijk en een beetje in de schaduw, waardoor het wel goed te doen is maar alleen langer duurt.

Bij de lunchstop blijkt dat we weer wat groepsleden missen. Nu zijn Wim, Hans en Eric doorgefietst, terwijl het restaurant toch echt niet te missen is ... Wim is niet over te halen. Eric en Hans zien we wel terugkomen bij de lunchplek.

De lunch is weer overvloedig. We eten heerlijk, maar ook veel te veel en dat merk je wel als je nog zeker 6 kilometer moet klimmen. En na zo'n anderhalf uur lunchen, voel ik ook wel een soort lunchdipje.

Geen dipjes voor de elektrische fietsen: die zijn in de pauze door Remy weer voorzien van opgeladen accu's, zodat Hans en Eric de extra kilometers ook weer kunnen fietsen.

Over stuwdam langs het meer
Wim zien we bij de stuwdam terug. Hij heeft heerlijk gerust naar eigen zeggen. Vanaf daar fietsen we langs het meer Mavrovo in het Nationaal Park. We zijn in een skigebied en de weg daalt lichtjes langs het meer naar ons hotel Mia's Favorite.

Kamer op de bovenste verdieping
Ondanks de harde muziek op het terras, gaan Tjeerd en ik languit op bed en bank. We rusten even lekker uit in onze zolderkamer, die zelfs zonder airco nog aangenaam is.

In het hotel dineren we met een heerlijke forel en een dito wijn die we delen met Geke.

Dag  5 | Mavrovo -> Prizren

EEN DAG VOL WACHTEN ... EN ALTERNATIEF PLAN
Vandaag gaan we weer over de grens. Na het ontbijt stappen we eerst in de bus voor een transfer van 1,5 uur naar vlak voor de grens naar Kosovo. Daar proberen we tegen beter weten in met Eric over de grens te komen. We fietsen vandaag door het Šargebergte, één van de pittoreske delen van Kosovo.

Met het busje rijden we tot 1,5 km voor de grens en stoppen bij een verlaten benzinestation. Daar tegenover melkt een man een geit, terwijl wij ons klaarmaken voor onze lange fietstocht (bijna 80 km). De taxi rijdt met nog eens 4 groepsleden al door naar de grens. En moet dus weer terugkomen.

Over de grens ... of toch niet
Dan begint het gebruikelijke wachten bij de grens. Het duurde en duurde maar ... we zoeken ondertussen bescherming in de schaduw van een boom. Een vlindertje houdt ons een beetje bezig.

Eric mag niet mee
Tegen beter weten in probeert Rei met Eric over de grens te komen. Maar dat gaat natuurlijk niet zonder ID-bewijs of paspoort. Dat kan je toch snel beslissen, zou je denken. Maar het duurt erg lang, totdat Rei Eric tenslotte weer begeleidt naar de andere kant van de grens.

Annie, z'n vrouw gaat tot onze verbazing gewoon met ons mee. We belanden op een terrasje net over de grens voor een koffie, omdat Rei nog een taxi en hotel moet regelen voor Eric.

Pas om half twaalf zitten we op de fiets ... veel te laat voor zo'n lange etappe. En het is nog klimmen ook. Eerst 11 km omhoog. Dan gelukkig ook weer zo'n 11 km dalen. En dan nog eens zo'n 5 km 'glooiend' naar het restaurant. Maar glooiend is toch meer klimmen dan glooiend te noemen. Het is me net iets te ver tot de lunch en een lege maag ...

Jeroen voorspelt onweer
Tijdens de lunch weet Jeroen te vertellen dat het rond 4 uur gaat onweren. We zien direct na de pauze eigenlijk al een zwarte lucht hangen. Het is dan ook al wat benauwd. En het duurt ook niet lang voordat het gaat regenen. Eerst een beetje ...

Niet veel later barst het onweer los
Het gaat steeds harder regenen. En onder een boom zoeken Tjeerd en ik onze regenjas op. En wachten op Remy met de bus, omdat we het in de verte horen donderen. Nienke is al ingestapt en wij volgen. Nog geen 100 meter later regent het pijpenstelen en barst het onweer los ...

Even later zien we een zestal onder een boom schuilen. Ook Geke stapt definitief in. De anderen fietsen later nog door. En wij volgen langzaam als bezemwagen. Traag maar gestaag ...

Niet het meest fantastische plan
Uiteindelijk komen we met de bus boven aan de berg. De helft van de groep zit daar al even in het restaurant en het regent nog steeds. Rei vindt eigenlijk dat we wel verder kunnen fietsen ... Dat lijkt ons niet een goed plan, met een flinke daling voor de boeg.

Na lang wachten komt er weer een taxi, want we passen niet met z'n allen in het busje. Een spannende rit naar beneden volgt. De afdaling is grotendeels onverhard door wegwerkzaamheden en het is maar goed dat we dit niet op de fiets deden ... 50 minuten doen we in de auto over 25 km naar het hotel in Prizren. We komen pas om 19:21 uur aan.

Eten in de stad
We eten weer in de stad dichtbij het hotel. We zitten half buiten bij het restaurant, dat geen andere gasten lijkt te hebben. We eten heerlijk en na afloop halen we een ijsje in de stad.

Dag  6 |  Prizren -> Pejë

MISSELIJK IN DE BUS NAAR PEJË

Vandaag fietsen we niet. We kunnen een beetje uitslapen en Rei leidt ons door de stad naar het kasteel Kalaja. Of eigenlijk was het meer wat er van over was. Wel hebben we een prachtig uitzicht over de sprookjesachtige toeristische stad. Dit laatste is de beschrijving op Google. We ervaren het iets anders ... Na het bezoek stap ik misselijk in de bus voor een transfer naar het volgende hotel.

Prizren heeft een sterk 'Turks' karakter en bevat een hoop authentieke bezienswaardigheden volgens Google. Rei neemt ons eerst mee door de stad naar de Stonebridge, gebouwd in de typische Turkse boogstijl. En al gauw daarna lopen we door de smalle straatjes naar het kasteel.

Warme wandeling
Het is weer zweten, want het is nogal heet op de wandeling van zo'n 3 kilometer. En de straatjes in de stad lopen allemaal steil naar boven. Daardoor heb je wel snel uitzicht over de stad. We zien bijvoorbeeld de minaret van de Sinan Pasha moskee, wat het oudste monument van de islamitische kunst in Prizren is.

Kalaja Fortress
Je hebt vanaf het fort een heel mooi uitzicht over Prizren. Het is een behoorlijk steile klim naar boven. We bekijken de restanten van het kasteel op ons dooie gemak en zien vanaf hier ook de weg waarover we gisteren in de stromende regen kwamen aanrijden.

Annetta trakteert ons na afloop op een koffie op een terras in een van de gezellige winkelstraatjes. Maar deze koffie valt bij mij niet zo goed ...

Transfer naar Pejë met de bus
In het hotel eet ik nog een halve banaan maar die komt er bijna op hetzelfde moment weer uit. Ik ben ineens misselijk. Ik posteer mezelf daarom in het midden van de eerste bank in het busje, zodat ik goed op de weg kan kijken. Gelukkig is de weg naar Pejë geen draaien keren en is het in 1 uur en 40 minuten gedaan. Geen toeristische uitstapjes (2 UNESCO-sites) zoals de reisbeschrijving ons had beloofd. En ik ben er niet eens rauwig om ...

Om 13:00 uur in Hotel Dukagjini
Het blijft net goed gaan totdat ik in de hotelkamer ben ... daar komt het halve ontbijt er ineens uit. Ik zoek snel mijn bed op, enigszins bibberend terwijl ik het eigenlijk niet eens koud heb. We verblijven in een luxe hotel en ik lig de hele middag en avond op bed. En met nog 2 keer spuien is mijn maag ook helemaal leeg. Op de avond neem ik alleen nog een kopje thee, met roomservice gebracht.

Tjeerd doet de was en verkent het stadje. En vertelt enthousiast over de aankoop van een riem en een zwembadbezoek onderin het hotel.

En 's avonds barst het onweer weer los. In dit noodweer komt Erik ook weer terug bij ons.

Dag  7 | Pejë -> Berane 

ZIEKENBOEG IN DE BUS
Vandaag voel ik wel me veel beter, maar heb ik nog wel wat lichte hoofdpijn. Ik pak nog maar een dagje rust in de bus. Ook Jules zit in de bus en voelt zich echt beroerd. En heeft koorts. Ook Eric is niet lekker en heeft last van de maag (en diarree) maar stapt wel op z'n elektrische fiets. Alle drie eten we weinig bij het ontbijt en bij mij smaakt zelfs de koffie niet.

Na het ontbijt en een korte transfer stapt de rest weer op de fiets. We rijden door het nationale park van Rugova naar de afgelegen grens met Montenegro. Een prachtige klim door het bos, gevolgd door een nog spectaculairdere afdaling met uitzicht op de Plava-vallei, bezaaid met meren. Als de groep wegfietst rijden we met Remy nog een stukje terug om water te tappen.

Naar Montenegro
We gaan alweer over de grens. Dit keer naar het 4de Balkanland Montenegro. Het gaat nu redelijk vlot met de fietsers, maar Remy moet allerlei papieren tevoorschijn toveren van de douaniers. Uiteindelijk komen wij ook de grens over. Met de bus blijven we toch achter de laatste fietser rijden, als bezemwagen. We hebben een gemiddelde snelheid van 19 km per uur op de rit van 56 km. Wat zo'n beetje overeenkomt met de snelheid van Tjeerd op de fiets.

Dwarsligger
Tijdens de rit en het wachten begin ik in mijn dwarsligger 'Ferrari' van Bert Wagendorp. En heb ik ook wat gedommeld op het moment dat we stilstonden.

Rei vliegt uit de bocht
Vlak voor de pauze vliegt Rei op de fiets in een afdaling uit de bocht. Net voor het restaurant geeft hij een aanwijzing aan de anderen waardoor hij onderuit gaat. Met een pijnlijke pols schuift hij aan bij de picknicktafels, waar we lunchen. We maken kennis met alweer plaatselijke lekkernijen en een alternatief voor cola, Cockta. Zelf eet ik niet zoveel en Jules en Eric doen hetzelfde.

Koeien op de weg
In een bui na de pauze daalt de temperatuur naar 15,5 graden. In een tunnel is het een getoeter van je welste ... er lopen koeien op de weg en de tegenliggers waarschuwen ons hiervoor.

Diner in het hotel Berane aan de rivier
Vanavond heb ik weer goed kunnen eten, een beetje voorzichtig en niet te veel. Wel met een wijntje en een toetje na (2 bolletjes ijs).

Tjeerd deelt op de app nog de klim voor morgen. Een beste klim van zo'n 15 kilometer. We zullen zien hoe dat gaat morgen.

Dag  8 | Berane -> Kolašin

JASJE AAN, JASJE UIT ...
De lucht ziet er direct dreigend uit. En we zijn nog maar 20 minuten onderweg als we de eerste regenbui al treffen. Daarna krijgen we verschillende kleine buitjes op ons dak. Onze regenjas gaat dus aan bij de bui en weer uit, omdat we het daarna toch weer warm krijgen. Vlak voor de top van de lange klim van 15 km treffen we helaas een flinke hoosbui.

Al tijdens de briefing bij het hotel zie ik een dreigende lucht in de verte. En we houden het deze rit verre van droog. We verlaten Berane via een smalle, kronkelige weg die geleidelijk stijgt door het Komovi gebergte naar de Trešnjevik pas (1565 meter). En we dalen af door de Tara-vallei naar Kolašin.

Eerst nog zonnig
Bij de koffiestop halverwege de klim is het nog zonnig en lekker weer. De klim is goed te doen, maar mijn maag speelt toch weer een beetje op bij het klimwerk. Daarom neem ik een colaatje bij het pittoreske koffiehuisje op de berg. Om mijn maag een beetje te zuiveren, toch blijft het borrelen in de maag.

Drijfnat bij de lunch
We verschijnen drijfnat op de lunchplek. Gelukkig kunnen we naar binnen waar we een beetje opwarmen. Een heerlijke warme thee doet de rest en laat zich dus goed smaken. Maar 1 hapje van mijn sandwich is me toch te veel ... Erik pakt zijn sandwich ook al weer in en we zorgen dat ze in de bus meegaan.

Natte afdaling
Op het moment dat we weer willen gaan hoost het alweer. We wachten nog even, totdat het bijna droog is. De afdaling van 15 kilometer is echter allerminst droog. Gelukkig is het wegdek grotendeels mooi, toch zijn er ook hele slechte stukken.

Aan het eind van de afdaling verzamelen we weer en krijgen weer een lampje voor op de fiets voor een tunnel van slechts 300 meter. Het is wel een hele donkere tunnel, dus maar beter veilig.

Lichte daling naar Kolašin
Vanaf daar dalen we nog licht naar Kolašin, dat in de 17e eeuw door de Turken is gesticht als een bastion op een kruispunt van wegen en wat sinds 1878 officieel bij Montenegro hoort. Kolašin is Montenegro's belangrijkste skigebied en het ligt op zo'n 960 meter boven zeeniveau.

Jeroen is zoek, Rei is boos
Op het moment dat we het stadje in fietsen is Jeroen zoek. Hij heeft net als Tjeerd zijn eigen navigatie op de fiets en weet het hotel zelf gemakkelijk te vinden. Fout natuurlijk, want dit stelt Rei niet op prijs want dit is tegen de instructies in. Rei is een beetje boos, op ons notabene. En wij staan maar te wachten in het centrum, omdat Rei en Remy op zoek zijn naar Jeroen.

Later horen we Rei vanuit onze hotelkamer druk in conclaaf met Jeroen ...

Uit eten in de stad
Kamergenoten Hans en Wim zitten vanavond tegenover elkaar en zijn lekker aan het kibbelen, net een getrouwd stel ... Ze hebben voor Jeroen diverse raadseltjes, waar de hele tafel van kan meegenieten. Ik geniet ook weer een beetje van het eten, maar eet nog steeds niet erg veel.

Dag  9 | Kolašin -> Žabljak

WEG GESLOTEN ... EN NOG MEER PECH
Weer een dag vol avontuur. Wat een mooie fietsrit door de Tara Canyon had moeten worden, werd een busrit. Tara Canyon slingert zich een weg van 82 kilometer door het Nationaal Park Durmitor. De kloof staat sinds 1977 op de werelderfgoedlijst van de UNESCO.

Het begint met een transfer zoals gepland. Net als we klaar zijn om op te stappen, begint het te regenen. Even wachten zou je denken (onder de klep van de bus) … En net als je denkt dat het iets minder wordt, gaat het weer harder regenen.

Intussen zoekt Rei in de stromende regen op de fiets uit of de pas écht wel open gaat tussen 12 en 14 uur. Er blijkt nog meer rotzooi van de berg gevallen te zijn, en de pas is gesloten voor al het verkeer. Ook voor fietsers en wandelaars.

Tijd voor plan b
We gaan dezelfde weg weer 20 km terug … sommige op de fiets (nog steeds in de regen) anderen in het busje. Eerst maar lunchen (in Mojkovac)  … En dan is het wel droog natuurlijk!

Omweg naar Žabljak en klapband
Na de lunch pakken we een omweg naar Žabljak en rijden zo’n 100 kilometer extra. Ook hier is de omgeving mooi maar de weg veel drukker. Met het busje (en aanhanger met de fietsen) krijgen we een klapband. Remy en Rei hebben de grootste lol bij het verwisselen; ze denken 7 minuten nodig te hebben. Ze komen uit op een minuut of 10; nog niet gek naar mijn idee, menigeen redt dat bij een fietsband al niet.

Na de hoge Tara-brug (172 meter) komen we weer op de oorspronkelijke route terecht. We bewonderen hier nog even het prachtige uitzicht van de brug. En zo’n drie kwartier later zijn we dan eindelijk op de plaats van bestemming (18:00) in Durmitor National Park.

Morgen hopelijk beter weer en zitten we weer op de fiets 🚴‍♂️

Dag  10 | Žabljak -> Plužine

ADEMBENEMENDE UITZICHTEN
De rit van vandaag gaat door het Durmitor National Park en begint met een afgelegen klim van 8 km naar de Prevoj Sedlo-pas (1.907 m) over de hoogste verharde weg in Montenegro. Vanaf de pas slingert de smalle weg door de bergen naar beneden voor een tweede klim naar de Prijespa-pas (1.885 m). De afdaling gaat verder door een prachtig kalksteenlandschap en alpenweiden. Bij het verlaten van het Nationaal Park dalen we af via haarspeldbochten en rotsachtige tunnels naar de oever van het meer van Plužine en de stad Plužine.

Vanochtend is het een stuk frisser (10 graden) voor het fietsen maar het is wel droog en zonnig. Met een jasje aan vertrekken we.

Valse start
Na 2,5 km fietsen staan we alweer stil. En moeten we wachten van Rei. We wachten op Remy die vers water aan het tappen is. Een beetje vreemde actie vind ik ... Rei zegt deze dag ergens in de middenhoede te gaan fietsen, maar ik heb hem de hele dag zowat niet gezien.

Direct klimmen en mooie plaatjes
Vanuit het ski-oord Žabljak (centrum ligt op 1452 meter) beginnen we direct met klimmen. Het levert adembenemende uitzichten op. Op elke 100 meter wil ik wel een foto maken. De klim is mooi geleidelijk en na 8 km klimmen, dalen we 4 km. Daarna is het weer 4 kilometer klimmen maar is het wat minder steil. De afdaling doen we ook rustig omdat we te veel mooie plaatjes maken.

Middagje rust
We arriveren al rond 13:00 uur in Plužine bij ons guesthouse Zvono. We lunchen eerst uitgebreid en het smaakt ook heerlijk.

Na de lunch trekken we ons terug in onze huisjes aan het meer. Tjeerd en ik doen de was en liggen ook even languit op bed. Op de avond eten we weer lekker in het restaurant van het guesthouse.

Appen met fietsvrienden
Fietsvrienden Marga en Monique fietsen op dit moment ook rond in de Balkan. En ik volg hen al dagen via Moniques blog. We komen in elkaars buurt. En wat blijkt, morgen gaan zij ook naar Cetinje. Gaan we elkaar ontmoeten?

Dag  11 | Plužine -> Cetinje

Annie fietst koffiestop voorbij
Vanaf Pluzine gaat het op en neer over de hoofdweg langs de Komamica-rivier in zuidelijke richting naar Nikšić. We beginnen weer met klimmen en het gaat behoorlijk op en neer. 5 kilometer klimmen, 4 kilometer dalen en weer klimmen naar zo'n 12 km. En geleidelijk verder glooiend naar de koffiestop. Dit keer fietst Annie de koffiestop voorbij.

Eric en Wim proberen haar nog wel in en terug te halen. Maar dit lukt pas veel later ... we hebben ze bij de koffiestop niet meer gezien.

Route-66-café voor koffie
We hebben heerlijke koffie en cake bij een wegrestaurant. Een oude baas van 74 jaar bedient ons en maakt ook graag een praatje met ons. Geke en Annetta heeft hij al een foto-album laten zien. Mij noemt hij Pantani door de Buff die ik op heb. Hij draait ook heerlijke muziek wat past bij dit Route-66-café. Helaas heb ik geen foto gemaakt van Motel Zaborje aan Route E762 (die loopt van Sarajevo in Bosnië en Herzegovina naar de Montenegrijns-Albanese grens bij Božaj).

Lunch bij Floyd
Na een hereniging met Annie, Eric en Wim fietsen we nog samen door naar Floyd coffee shop. Daar lunchen we uitgebreid met gehakt gevulde paprika's, rijst, salade, kaas in bladerdeeg (flensje) en het smaakt voortreffelijk.

Vanaf Floyd in Nikšić hebben we een transfer van 92 km naar Cetinje.

Gesteggel met de kamers
Bij het inchecken is het weer een gesteggel voor degenen die alleen een kamer willen. Dit lijkt niet overal even goed geregeld. Vanwege een verbouwing van het hotel zijn nu niet alle kamers beschikbaar. De straat voor ons hotel ligt er ook helemaal uit. Uiteindelijk krijgt iedereen een kamer naar wens. Wij hebben ook een mooie ruime kamer, maar de kamer naast ons lijkt wel een bruidssuite ...

Op theevisite bij vakantievrienden
Ik appte gisteren al met Monique. Zij en Marga fietsen vandaag ook naar Cetinje. Ze komen alleen van de andere kant en een uur eerder aan. Hun appartement zit op slechts 500 meter afstand van ons hotel.

Na een snelle douche zoeken we ze op. We staan al voor de deur als een paar dames ons aanspreken. Ze willen weten wat of wie we zoeken. Maar ons Engels verstaan ze niet. Toch begrijpen ze wie we zoeken. 2 Hollandse dames met de fiets. Ineens valt het kwartje.

Schorpioen legt het loodje
We kletsen gezellig als Monique een schorpioen ontdekt. Tjeerd zet 'm vakkundig met een beker en tijdschrift naar buiten, waar 1 van de genoemde dames het beest pardoes plat trapt. Het krakende geluid is naar om te horen ... en hele grote mieren verorberen het beest even later. 

Campingstoeltjes mee
Monique en Marga zijn pas halverwege hun reis en gaan nog helemaal naar Kroatië en Slovenië. Het kamperen zien ze niet meer zitten. Door het best wel pittige fietsen en door het hele warme weer. We krijgen hun campingstoeltjes mee, zodat ze wat minder bepakt en bezakt zijn tijdens de rest van de reis.

Zij doen nog boodschappen en Tjeerd en ik wandelen met hun mee naar de supermarkt. Om even later weer dezelfde richting uit te lopen naar ons restaurant.

In sneltreinvaart diner
Het gaat vanavond wel erg snel met het eten. De salade staat al klaar als we aankomen. En we zitten nog maar net als de patat ook doorkomt. Voor het drinken bestellen is nauwelijks tijd. Het eten is weer goed, maar toch minder lekker dan we gewend zijn deze vakantie. We sluiten af met 2 bolletjes ijs.

Dag  12 | Cetinje -> Kotor

NAAR DE ADRIATISCHE KUST
Vandaag is de overgang van de hooglanden naar de Adriatische kust. We fietsen eerst naar het westen, geleidelijk stijgend, naar het nationale park Lovcen. De weg gaat vervolgens door een droog, rotsachtig landschap. Na de lunch gaat het bergafwaarts. De smalle weg daalt af via een reeks haarspeldbochten met schitterende uitzichten op de inham van Boka Kotorska, zo'n 650 meter lager. Na het bereiken van Kotor fietsen we langs de kustlijn van de baai naar ons hotel.

Vandaag is het al weer de tiende etappe en we hebben direct een zware klim voor onze kiezen. En het is warm. De eerste 14 kilometer leidt ons naar de koffiestop en zijn ook de zwaarste kilometers. Gelukkig hebben Tjeerd en ik een banaantje meegenomen voor de nodige energie.

Black koffie niet te drinken
Op aanraden bestellen we een zwarte koffie bij het tentje, waarvan we een mooie muurschildering onderweg zien. Het is echter niet te drinken ... wat een bocht. Nog maar een half banaantje dan, om wat energie bij te vullen. Andere energie ligt op straat ... de elektriciteitsdraden steken gewoon uit de paaltjes langs de weg. De klim gaat nog 7 km verder, maar is gelukkig minder steil.

Lunch op het hoogste punt
Tijdens de klim is het al genieten van het uitzicht, maar op de top is het uitzicht werkelijk adembenemend. We raken niet uitgekeken tijdens een broodje kaas en erg lekkere rauwe ham, chocoladereep en banaantje. En we lijken de enigen die daar zijn.

Daarna begint de afdaling. 12% vind ik zelfs goed te doen. Het is een prima weg en ook niet erg druk. Blijkbaar zijn we nog vroeg ...

Bussen blokkeren de weg
In de verte zien we wel heel veel verkeer aankomen. Maar ... ergens daar beneden blokkeert een bus de weg en hoopt de rij auto's zich erachter op. Intussen komt er van boven ook geen verkeer meer. De nauwe weg is nauwelijks geschikt voor auto's om elkaar te passeren. En bussen blokkeren de weg.

Heerlijk rustig afdalen
Hierdoor kunnen wij heerlijk rustig afdalen, nadat we zelf ook een paar keer voor een stijgende bus hebben gewacht. Je wilt tenslotte niet geplet worden door zo'n ding. Als echte toeristen dalen we af en genieten van elk uitzichtspunt. We zien Kotor al snel liggen, maar de weg blijft maar rondslingeren naar beneden.

In Kotor weer verzamelen
Het verzamelen gaat deze middag wel goed, al zien we hier Remy niet direct verschijnen. We fietsen gezamenlijk naar het hotel Marija 2, waar Remy tot mijn verbazing al is. We hebben weer een ruime kamer, het lijkt haast een appartement. Helaas kan ik geen tv-zender met wielrennen vinden ... en duik daarom die middag nog even in het meer.

Diner op terras aan het meer
Op slechts 10 minuten lopen van het hotel eten we heerlijk buiten op een terras aan het meer. We genieten van een tonijnsalade, pitabroodje, pizza, visschotel. En sluiten af met een tiramisu. En Annetta regelt een boottocht ... voor een deel van de groep.

Dag  13 | vrije dag in Kotor

Vrije dag in kattenstad Kotor
We hebben een vrije dag om de middeleeuwse stad Kotor te verkennen. Gebouwd in de 15e eeuw, is de stad nog steeds volledig omringd door muren met drie poorten naar het westen, noorden en zuiden. De stad wordt geflankeerd door de berg Lovčen en bevat verschillende pleinen, een kathedraal, verschillende kerken en een lappendeken van smalle straatjes. En Kotor houdt van katten ...

De kat is de mascotte van Kotor en wordt gekoesterd. Deze katten zijn vroeger met schepen van over de hele wereld hiernaartoe gebracht. Ze moesten op de schepen de muizen bestrijden om zo de etenswaar te bewaken. Op de terugweg waren ze niet nodig, want er gingen andere goederen mee terug. De katten bleven dus …

Geen lekkere koffie bij ontbijt
Vanochtend slapen we lekker uit en ontbijten we laat. Helaas is er geen lekkere koffie ...

Binnen de stadspoorten is het warm
Na het ontbijt lopen we naar het oude centrum. De temperatuur loopt weer behoorlijk op. Gelukkig valt de afstand naar het centrum mee. Slechts 2 km.

In het centrum wandelen we binnen de stadspoorten wat rond en drinken een lekker bakje koffie op een terras in de schaduw. We kopen een cadeautje voor ons nichtje (iets met katten …), die de post thuis verzorgt. En genieten van een ijsje. En doen ook een poging om de stadsmuur te bewandelen ... daarvoor vragen ze natuurlijk toeristische prijzen. Hier laten we ons niet toe verleiden.

We komen Jeroen twee keer tegen en waarschuwen hem voor de tijd. Hij gaat mee met het boottochtje wat Annette heeft geregeld voor 7 mensen van de groep. En is al bijna te laat ...

Echte rustdag
Tjeerd en ik zijn rond half twee weer terug bij het hotel en hebben in het centrum ook wat boodschappen gedaan. We eten het lekkerste brood van de vakantie tijdens de lunch. En verder doen we die middag niet zo veel, wat puzzelen, lezen en dommelen op de kamer en zitten nog even op een terras.

Op de avond zoeken we dichtbij het hotel een restaurant (Platana) uit om te eten. We eten voor het eerst deze vakantie samen en niet met de groep ...

Dag  14 | Kotor -> Shkodër

Laatste fietsetappe: Bar en boos ...
De laatste fietsdag voorspelt de buienradar niet veel goed (zie het plaatje). We hebben eerst een transfer van zo'n 70 km en 2 uur. Het is de hele tijd bewolkt, maar de buien blijven nog uit. Totdat we aan de koffie zitten ... 

We zitten na de transfer op een half overdekt terras van restaurant Dobra Voda, halverwege een berg. We zijn Bar dan al gepasseerd. De regenbuien zien we al ver van zee komen. Het onweert en bliksemt en het weerlicht vooral. Na een paar slokken van onze koffie, vluchten we naar binnen.

Bar en boos
Het terras is binnen de kortste keren een puinhoop, de (camping)tafels vliegen ondersteboven, glas rinkelt, lampen vallen op de grond, en de luifel komt naar beneden ... en de stroom valt ook ineens uit. Het is bar en boos en erg beangstigend. Het is eigenlijk niet te beschrijven ... Jeroen staat een filmpje te maken bij het raam en ik reageer boos ‘Ga daar toch weg, Jeroen!’. De ramen springen er namelijk bijna uit ...

Het gaat zeker een half uur tekeer. Iedereen is een beetje van slag .. we zijn vooral blij dat we nog niet op de fiets zitten ...

Gelukkig wordt het weer droog
En kunnen we alsnog onze laatste fietsetappe beginnen. En droog ... al trekken we wel alvast onze regenjas aan.

Weer een paspoort weg
Na een lange afdaling steken we al weer de grens over naar Albanië. Maar nu is er weer paniek, want Annette is dit keer op zoek naar paspoort. Ze heeft het niet op de gebruikelijke plek gestopt en haar bagage moet uit de bus. Tijdens haar zoektocht vermaken Wim en Tjeerd zich met een evenwichtsspelletje. En vindt Annette haar paspoort gelukkig weer terug.

Grensovergang redelijk vlot
Dit keer komen we wel redelijk vlot over de grens. Inmiddels is het wel weer gaan regenen ... en hard ook, 2 km later heb ik al kletsnatte voeten. Nog 1 km later is het weer droog en komt de zon door. We peddelen rustig door naar Shköder.

Hotel of museum
De laatste 15 km zijn bijna vlak en na het oversteken van de rivier Buna zijn we in Shkodër, de grootste stad in Noord-Albanië. Nog 4 km fietsen we samen door de stad naar het hotel. Een prachtige locatie met allemaal fietsen buiten aan de muur en antiek in het hotel: het lijkt wel een museum.

Na de lunch Shköder verkennen
We lunchen pas na tweeën. Mijn maag is behoorlijk aan het rommelen. We eten weer heerlijk. En gaan daarna pas naar de kamers.

Na een heerlijke douche gaan we op zoek naar een flappentapper. We maken kennis met mooie straatjes, die ons aan Cuba doen denken. Na zeker een half uur hebben we nog niks gevonden en dan ineens zien we 3 apparaten in dezelfde straat. Zijn we toch de verkeerde richting opgegaan. Maar hebben we wel mooie straatjes ontdekt.

In het hotel eten we en doet Wim een praatje voor Rei en Remy, die er verlegen bij kijken. Op de binnenplaats is er later nog live muziek. En doen we nog een puzzeltje.

Dag  15 | Terug naar Nederland

Gemiste vlucht
Vanochtend zijn we vroeg uit bed om precies om 8 uur met een taxi te vertrekken naar het vliegveld. De taxi staat om half acht al klaar als wij nog moeten ontbijten.

We zijn met Jules al om 9:15 uur op het vliegveld.

Wachten, wachten ... en wachten
We vliegen pas om 13:00 uur. Dus we hebben alle tijd van de wereld. Nog voor het inchecken doen we een bakje koffie met Jules. We vliegen apart van de groep, net als op de heenreis. De anderen gaan pas 's avonds laat met een rechtstreekse vlucht naar Nederland. En wij vliegen over Wenen, waar we dus een tussenstop hebben. We hebben netjes op tijd ingecheckt en zoeken nog een terras op net buiten de vertrekhal.

Heerlijk (te) ontspannen
We zitten daar heerlijk ontspannen. En na een koffie en jus d'orange bestellen we ook nog een broodje. Dan zoeken we toch maar de douane op. Het is er vreselijk druk en het duurt maar en het duurt maar ... maar uiteindelijk zijn we alle 3 door de controle gekomen. En lopen we naar de gate.

Zie ik nou een rode balk?
Uit mijn ooghoek zie ik een rode balk staan bij onze vlucht. Wat betekent dat de 'gate closed' is. Dit zien we pas als we ook daadwerkelijk bij de gate staan. Net 2 minuten te laat ... om nog in te stappen. Tegen beter weten in proberen we het via een andere gate. Maar dat kunnen we wel vergeten!

Terug naar af
Door de douane weer terug is ook makkelijker gezegd dan gedaan. We hebben speciale begeleiding nodig om weer terug naar de vertrekhal te komen. De dame van de ticketbalie adviseert om eerst te bellen met onze agency. Oké, Cycletours bellen dus. Mijn telefoon werkt niet en Jules kon tijdens de reis ook al niet bellen. Gelukkig doet Tjeerd zijn telefoon het wel.

Cycletours bellen voor hulp
Tjeerd krijgt bij Cycletours Mirjam aan de lijn. Ik herken de stem van mijn vriendin direct. Ze verstaat Tjeerd niet goed en ik neem het gesprek over. Mirjam verbind me door met Tino, die voor ons aan de slag gaat. En wij kunnen niks anders doen dan wachten ... Tino gaat terugbellen. Hopelijk kan hij een andere vlucht regelen.

Intussen zie ik Wim en Hans ook gebroederlijk op een bankje zitten. Zij verkozen om al vroeg naar het vliegveld te komen en zitten daar bijna de gehele dag te wachten ... we negeren ze maar in de voor ons stressvolle situatie.

Tijdens het wachten informeert Jules bij de ticketbaliedame wat het gaat kosten als we zelf een vlucht boeken. We weten inmiddels al dat er om 16.00 uur een vlucht gaat waar nog plaatsen beschikbaar zijn. Zo'n ticket kost 400 euro, mogelijk dat het omboeken toch goedkoper is.

Cycletours regelt het omboeken
Het terugbellen duurt ons te lang ... ik krijg direct Tino aan de lijn als ik bel. Hij is nog bezig via een contactpersoon om onze tickets om te boeken. Dat lukt waarschijnlijk voor € 240. Hij mailt ons de bevestiging naar Tjeerds telefoon. En rond 13:15 is het al geregeld dat we nieuwe tickets hebben.

Direct weer ingecheckt
Tjeerd en ik krijgen helaas maar 1 instapkaart mee, terwijl Jules wel 2 meekrijgt. We gaan direct door naar de douane, waar het nog drukker is dan de eerste keer. Pas hierna kunnen we weer een beetje relaxen ... al zit ik nog niet echt rustig, omdat ik me vergis in de nieuwe inchecktijd. Gelukkig komt het goed.

Het blijft hectisch
Ook bij de overstap in Wenen is het weer hectisch, omdat we nog geen instapkaart hebben. Jules krijgt een strenge controle bij de douane. En de vlucht is vertraagd en de reizigers lijken maar niet in te willen stappen …

Op Schiphol is onze bagage natuurlijk zoek. Die blijkt toch uit het vliegtuig gezet te zijn. Gelukkig halen Mirjam en Jules ons af bij Schiphol en komen we dezelfde avond nog veilig thuis. En de bagage volgt bijna een week later ...